Ndjeva se s’kisha lindur

aspak racist,

kur zjarri i gjakut

m’u ndez keq për vajza.  

Te një kumbull rome

m’u ngjitën sytë,

aq sa u çmenda

për kokrrat e saja.

 

Ajo qe e para ku desha

të provoj djalërinë

dhe rashë me kokë

në thellësinë që nxinte.

Thashë më mirë

të mbytesha te ajo rominë,

që ma shuante tërësisht

prushin kur digjte.  

 

Ajo drithërohej si gjethja

kur i fryn flladi,

dhe afshin përvëlues

ma gurgullonte në gjoks.

Kazani i piteve,

ku hojet kullojnë mjaltin,

nga rrotullimi i fuqishëm,

nuk shkundet më fort.

 

Do jetoja dhe në kasolle

braktisur nga çobenjtë,

me atë rome që shpirtin

tejpërtej ma dëfrente,

sikur ai romi plak

që martoi të bijën shpejtë, 

gaxhonjtë e bardhë

aq shumë mos t’i urrente...