Kanarinën ma përkuli
kafazi shtëpiak,
ma gërryen vitet
me rrëke mendimesh,
me pakësim gjumi
nga hallet përqark,
dhe tani më hedh
breshërima qortimesh.

Kërkon të shtyp herët
butonin e abazhurit.
Cicëron shpesh:
“Ç’të duhen vjershat?”
Më thotë të qetësoj
pasionet e trurit
me domino lulishtesh,
me nipat e mbesat!”

Breshërimat ia përcjell
te dimrat acare.
Përfytyroj si mbushen
koshat në pemishta,
çiftet që puthen
si zogj në trotuare
dhe vargjet më rrjedhin
nëpër gishta.

Koshin e vjershës
mbush i përgjumur,
derisa arratisem,
humbas udhëve.
Më kërkojnë telefonat
te “Njerëz të Humbur”,
më gjejnë rob
në mbretërinë e puthjeve.