Letër Nënës

(Mbetur dyzet vjet pa botuar për shkak të censurës.)

Këtë letër për ty,
e shtrenjta Nëna ime,
e mbështolla me zarfin e ngrohtë
të një psherëtime
dhe po e nis nga thellësitë e pyjeve Lindorë,
ku më dhanë të drejtën për të punuar,
pasi mbeta rrugëve të qytetit Jugor,
ku të kam lënë si ëndërr të paharruar.

Po e nis gjethe pas gjethesh,
erë pas erërash,
mjegull pas mjegullash,
rrugë pas rrugësh,
brigje pas brigjesh,
largësi pas largësish.

Po e nis të lagur me rrëketë e çiltra të lotëve,
të qullur me pikat e gjakut të zemrës brishtore,
të zbutur me bulëzat e djersitjes pa gjumë,
të njomur me sekrecionet e artikulimit
të frazës kryesore:
“Oh, për ty më ka marrë malli shumë, shumë !”…

Ta dërgoj bashkë me kujtimet e largëta,
tok me drithërimet e fëmijërisë,
tok me një gotë të mbushur me lot për ty,
dhe me urrejtje për ata që më ndanë nga ty
e nga trualli ku së pari më dhe sisë.

Po e nis për aty,
te rëra e deteve,
te gurët e zalleve,
te lulet e pranverës,
te buzëqeshjet e njerëzve,
te puthjet e vëllezërve,
te dhimbjet e të mjerëve.

E dashura nëna ime,
ta dish mirë se nga malli për ty
shumë herë kam vdekur,
dhe kur kam kujtuar dashurinë tënde,
shumë herë jam ringjallur përsëri…

Pres me padurim të kthehem,
më ka marrë etja
për pak tinguj nga zëri yt,
për pak dallgë nga Joni,
për pak ujë nga Bistrica,
për pak rërë nga Limjoni.
Në valët e kripura të zhvishem,
në gjoksin tënd të ëmbël të kridhem.
Plagët e zemrës t’i shëroj,
të gris një pëlhurë të zezë
që dekada me radhë
na ndau nga njëri-tjetri me urrejtje
dhe t’ju përqafoj të gjithëve marrëzisht,
kështu siç jam i përmalluar për vdekje…

Babait me thjeshtësinë e tij

Quhej Remzi Mato babai i ndjerë
dhe si mësues quhej thjeshtësia vet.
Nxënësve u jepte çelësa më vlerë,
për t’i hapur me duar rrugët në jetë.

U mësonte shartim e krasitje peme,
të thurnin me shtiza triko e çorap,
të qëndisnin me grep ornamente,
t’i bënin mandolina kungujt e gjatë.

Ndreqte mekanizma të çdo lloj ore.
Bënte fotografi pa rrymë elektrike,
kur binte mes oxhakut hëna diellore
stamponte mbi letër figurat filmike.

Bëri çikrikun vaditës në përrua,
bëri kopje njerëzore siç ishte vetë.
Pa lënë gruan të merrte diku hua,
bëri nëntë çiliminj shpejt e shpejt.

Bëmat pa fund të krejt veprimtarisë,
bëhen pak a shumë njëqind zanate.
Me to e me karakterin e thjeshtësisë,
ndihmonte këdo në punë e taksirate.

Por bëri dhe atë që nuk e bënte dot,
asnjë mësues shqiptar e minoritar,
askush nga ata që quhen sarandiot,
dhe as vet Jugu e Shqipëria mbarë;

Me lapsa plumbi në shkollë katundi,
bëri mina vigane për shpërthime hata.
Minoi nga qielli Kanalin e Korfuzit,
fundosi në det anijet e fuqive mëdha.

Meqë incidentit nuk i dolën të zotët,
kordhëtarët vendor, stepur nga habia,
vranë mendjen kush e bëri proçkën.
Me siguri ai dhaskali që bënte çudira!...

Dhe pasi mori për zanatet e vërteta
rrogën mujore pesëmbëdhjetë franga,
për zanatin absurd që i dha gënjeshtra
mori pesëmbëdhjetë vjet në pranga.

Tani babai im, i varrosur thjeshtë fare,
përmendet me nderim profesori Mato.
A nuk meriton për mizoritë familjare,
dëmshpërblim si minahedhës nga Nato?...

Stop Marsian

Zbrita nga ylli Mars e të njoha në qiell,

kur ti erdhe nga ylli i mëngjesit Afërdita.

Kurorën na e vuri kryepeshkopi Diell

në dasmën me fishekzjarre vetëtimash.

Krijuam nga reja kozmike e përbashkët

tre satelitët tanë që na sillen përqark.

Dhe disa planetëve të ngjizur padashur,

ua shuam frymën sapo pluskuan në bark.

Me atë tërheqje magnetike që pata me ty,

do kishim mbushur qiellin plot me planete,

po të kishim edhe kozmosin deri në thellësi

depo ushqimesh e lagje me apartamente.

Por me shkumësin e bardhë të një komete,

llogarita në dërrasën hapësinore këtë interes:

Jeta, shumëzuar vërtitjen e dendur të planetëve,

baras me afrimin e frikshëm tek vrima e zezë.

Atëherë ti the: stop Marsian, boll me kaq!

S’jemi si në boshllëkun e Bigbengut të parë!

Përse duhet ta bëjnë qiellin tonë helaq,

me planetë të tepërt pa planifikim planetar?!...

Lagja ime ngjyre bronzi

Jetoj te lagjia e "Tironës" me gjuhë lirie,
ku jehon tallavaja me tonalitete histerike,
dëgjoj shprehjen:“Të bofsha me rob shpie!”
siç bie sahati i madh te xhamia islamike.

Quhem “gaxhoi i mirë që shkruan llogje”.
Kur zbres nga makina bidonat me ujë Selite,
më rreshtohet skuadra ndihmëse me yje bote,
nga lista ndërkombëtare e futbollistëve.

Fundjavën e kam me net pagjumësie,
nga ekstazat dasmore të miqve komshi,
që më urojnë nga larg me litërshe rakie
dhe hedhin valle nate te rrugica me shi.

Djemtë e vajzat me xhinse poshtë mesit,
me kërthizat si mikrofona që thithin deri tutje,
u dridhet barku nga ritmet marroke të xhezit,
tek kërcejnë si kukullat me fije të padukshme.

Zhurmëtarët e mi lindin e shuhen si meteor,
por humbjet ua plotëson karvani me kokorroçët.
Çuditen kur në zi i ngushëlloj mbi arkivol,
ku zbrazin dhimbjen më të hidhur të botës...

Mungesa jote

Të kam njëzetekatër orë
në dhoma e në shtrat të shtrirë.
Profili dhe imazhi yt
më fle e më zgjohet brenda trurit.
Hera-herës më ngjan vetja
si bërthama e frutit të arrirë
dhe ti më ke mbështjellë
me ëmbëlsinë e tulit.
Herë të tjera më duket
sikur më ke burgosur lirinë
për të shijuar fruta të tjera
të ëmbla të kësaj bote.
Por shpejt ndjej se shpirti
më ka humbur qetësinë,
kur zgjatet koha trishtuese
që sjell mungesa jote...
Ti ike te njerëzit e fisit
në largësinë tre-katër male.
Dhe kur erdhi nata monotone
me shurdhimin e vetmisë,
shtëpia u mbush gjithandej
me mungesën tënde të madhe,
sikur shirat përmbytën dhomat
me ujërat e fshehtësisë.
Pyeta veten si mund të vinte dita
pa meloditë e zërin tënd?
Nata ime e gjatë si mund të kalonte vetëm?
A do të vinte prapë marsi
me gjethet dhe zogjtë në shtegtim?
A do të binte sërish nëpër dhoma
ylberi yt që ngjyros jetën ?
Kjo zemra ime
ka filluar të ruaj në kujtesën ritmike,
faktin se pa ritmin e frymëmarrjes tënde të afërt,
mund të mbetet pa gjak
dhe me venat krejt anemike.
Ndaj të lutem
mos më lër vetëm as ditën as natën!

Mungesa jote

Sorkadhja

Ma preu udhën një sorkadhe e bukur,
si hëna me dy degë pylli mbi krye.
Befas m’u prenë të dy gjunjët
dhe shtanga si dre i mallëngjyer.

Dhe kafshëza u step e qimja iu drodh
e më vështroi drejt me sy të skuqur.
O, si më dridhej zemra në gjoks...
njësoj si gjethja ku ka qëndruar një flutur.

Nuk di ç’vetëtima më ranë në sy
ato pak çaste të paharruar !
Pylli më kish zbuluar thesarin e tij
dhe ne kishim mbetur si dy të dashuruar.

Pashë këmbët e saj të përkulen
dhe dy herë përtokë rrahu bririn.
Pastaj ajo buluroi si vajzë e turpshme
dhe u nis të shkojë tutje pyllit.

Gati sa nuk thirra me zërin shushurimë:
Mos u tremb, të lutem qëndro dhe pak këtu !
Nuk jam gjahtar që vras bukurinë,
jam këngëtar i mahnitur i brirëve të tu...

Takim i papritur

Takova “Atë”,
që kam dashur dikur,
në moshën e bardhë
kur të dehin lulet.
Tani ajo është grua
dhe unë jam burrë.
Fëmijët na kanë rrëmbyer
të gjitha puthjet.

Por ajo prapë
më bëri të mendohem
me vështrimin e saj
thellësisht të menduar.
Thonë se dashuria e parë rizgjohet,
dhe ika me kujdes,
si nga një shteg i minuar…

Bukuroshja qe ma ben me sy

I falem fatit të parë që më dha fatmirësia,
për të lindur në Sarandën e bukurisë së shenjtë,
ku u mblodhën dyzet shenjtorë nga gjithësia
dhe i vunë emrin përjetësues të shifrës dyzet.

Ashiku dell që i sillet kësaj bukuroshje përqark,
dremit gjithë vitin mbi shkallët e saj harkore
dhe në udhën e dashurisë së tij të zjarrtë.
ka fiksuar këtu më të ndritshmen lakore.

Këtu mblidhen kureshtarët e të gjitha viseve
të sodisin këtë perri që i tërheq si magnet
dhe tre muajt e artë të gjithë mesviteve,
Saranda e flladeve jugore bëhet kryeqytet.

Këtu autobusët luksoz flenë bashkë me tragetet
të radhitur si dallëndyshet mbi telat e telefonit,
pasi kanë sjellë nga larg malet dhe detet,
të pushojnë në vargun e hoteleve si dallgët e Jonit.

Këtu vajzat dalin nga shkumëzimet e valëve
me belin hollak si bishti luhatës i peshkut,
me bukurinë e magjishme të sirenave detare,
dhe me joshjen gazmore që u jep fresku.

Këtu djemtë çapkënë me lëkurën çokollatë
çmenden për vajzat e ardhura nga Veriu,
dhe u zbresin përtokë hënën në mesnatë
dhe u nxjerrin nga deti oktapodhin me sy njeriu.

Këtu yjet e pjekur bien nga vreshtat e hënës
dhe i presin detarët në rrjetat e peshkimit.
Këtu horizontet të presin me dashurinë e nënës
dhe të dhurojnë portokallin e kuq të perëndimit.

Saranda kurdoherë lëvrin brenda damarëve të mi
dhe unë marr impulse nga zemra e saj e madhe,
nga kjo bukuroshe sykaltër që ma bën me sy,
sa zbres hundën e Gjashtës nën dy vetulla malesh.

Dy çelësat

Mijëra dyer
ka Tirana e madhe.
Mijëra çelësa
kanë njerëzit ndër xhepa.
Sigurojnë pasurinë
dhe jetën familjare,
me një copë metal
të gdhendur me krepa.

Burrat,
veç çelësit metalik të portës,
kanë dhe për gruan
“çelësin” organik.
Por çelësi kopil çel,
jo vetëm gratë e botës,
po edhe gjyqet
që shpërbëjnë familjet
çdo ditë...

Sulejman Pasha që themeloi
këtë qytet ahengu dhe fati,
tha me shqetësim
kur rrezatoi lart nga një yll:
-Vetëm po të lidhen zemrat
si akrepat e sahatit,
mund të shpëtojë Tirana
nga çelësi kopil...

Kisha te buzët një gjnkallë

Kur shtatë vjeçët e parë sapo i lashë,
më solli babai një harmonikë goje.
Ma dha dhuratën e ardhur nga jashtë
e më porositi, po e humbe, harroje!

O, ç’mrekulli dukej në sytë e mi,
ajo lodër muzikore tepër e rrallë,
shpërndante tinguj me aq ëmbëlsi,
sikur kisha te buzët një gjinkallë.

Çunat e lagjes më rrethonin në heshtje,
me sytë e tyre ziliqar të ndezur.
Të gjithë më pyesnin me kureshtje:
Ku e gjete, vëllajo, ku e ke vjedhur?...

As gjetur e kam, as vjedhur, u thoja,
se tjetër si kjo nuk gjendet gjëkundi.
E ruaj si sytë, s’e lëshoj nga goja,
se mos ma vjedhin, se mos më humbi !

Natën e mbaja të flinim së bashku
dhe shpesh prej saj më dilte gjumi.
Dorën nën jastëk e çoja padashur,
qënka këtu,thosha, lum unë i lumi !

Por teksa i fryja i dehur nga gëzimi,
me sytë në qiell ku më ndiqnin zogjtë,
rrëshqita te një kanal me ujë mulliri,
gjinkalla fluturoi,si e trembur me shkop...

Kërkova harmonikën nga rrjedha te lumi,
por ishte zhdukur sikur shkoi në det.
Më humbi, o i mjeri unë, më humbi !
Dhe truri më fluturoi qiellit përpjetë…

E qava të dashurën e buzëve gjinkallë,
aq sa më duket sikur e qaj dhe sot,
kur buzët kanë humbur dhëmb’ e dhëmballë,
dhe humbjen e atij gëzimi s’e harroj dot.

Milionat e mia

Nga shumëzimi vetjak
babai dhe nëna,
shtuan gjashtë djem,
pas një vajze.
Ngritën gjashtë
shkallë guri të rënda,
për t’u ngjitur të dy
në qiell parajse.

Pesë, nga ne
zgjodhën rrugë rastësie.
Të shkathët
në biznes dhe zanate,
mblodhën secili
milionat e tyre.
Unë mblodha libra,
mbusha rafte.

Tokat e babait
i ka kush s’i kishte.
Emrin s’e kam
në libreza me para.
Figuroj
në kopertinat e letrave shqipe.
Fle te dhomat e sime bije
pa qira...

Krejt i lirë
nga hipotekat dhe bankat,
pres pa qira të shkoj
dhe në qiell.
Por kësaj bote
nuk i lë pas kamata,
borxhe apo detyrim
të pashlyer...

Thonë se
në qiell i kam të gjitha
milionat e nevojshme
që më munguan në tokë.
Veçse aty
do të më mungojë drita,
rrezatimi që kam këtu
nga miq e shokë...

Mos me ik !...

Faqen mollëzave
me ato hove flake.
ma mbaj përmbi faqe,
të harroj të plakem.

Buzën, si ventuzë
ma lër përmbi buzë,
gjallë sa të jem,
dhimbje të mos kem.

Syrin që gazmon lot
zbrazma në një gotë,
ta pi si sarhosh,
të mbetem djalosh.

Motra jonë e vetme

Durimmadhja shpirtpastër, o motra jonë e vetme,
duarshkathëta për gjithçka ushqeheshim e vishnim,
dhembshuria që lije kokën pas gjashtë vëllezërve,
floriri i ndritshëm i të gjitha varfërive që kishim;

U rrite pa u ndjerë, moj guguçja jonë krahëshkruar,
çdo ditë në trup të vezullonin pendët e purpurta.
Të kish ardhur koha e fluturimit po ne s’e kuptuam,
se folenë në strehë tjetër do e thurje me thupra.

Të vinin tufat e pëllumbave përqark duke gugitur
dhe ne i qëllonim me llastiqet tona ku të mundnim,
pa ditur se po të përzinim gëzimin e shumëpritur .
pa menduar se ty në jetë të duhej dhe pëllumbi.

Të gjithë në një gojë, të shamë e të ofenduam,
kur tinëz i buzëqeshe ndonjërit që i mbetej syri.
Vetëm kur ike dhe pamë se mbetëm pa sy e duar,
kuptuam se na mungonte të gjithëve lulja e shpirtit...

Oh, sa shumë qave atë ditë kur na le fare vetëm
dhe dole nga dera për të fluturuar larg nëntë male!
Na erdhi keq, që pa cicërimat e një vajze mbetëm,
por dhe u gëzuam që shpëtuam nga sytë e zuzarëve.

Vonë të kërkuam falje e t’i puthëm të dy duart,
ndonëse na mungoje dhe pa ty nuk jetonim dot.
Të thamë se do ishe prapë në zemrat tona vluar,
dhe t’i lagëm dhjetë gishtat e unazave me lot...

Në se...

Nëse i kam xhepat
pa dinjitetin e shkrimtarit,
që më bëjnë t’u bishtnoj
kafeve moderne në qytet,
metaforat m’u bëfshin
tufë nga seria e dollarit,
për t’i ndarë me varfanjakët e mi poetë.

Nëse mbërthehem
si në karrigen e maternitetit,
për të lindur vargun
nga mitra e oksipitalit,
vjersha m’u bëftë rregullorja e shefit,
për të ndërruar zyrtarin që i bishtnon orarit.

Nëse në pistat e frigoriferit tim të bukës
Janë ulur të pushojnë
vetëm tre presh,
libri m’u bëftë portofol i humbur udhës
për qeveritarin
që merr avionët e qejfit shpesh.

Nëse arti poetik
nuk zbut gjuhën e debutetit,
të denjë vetëm për një stallë me derra,
mendimet e mia iu bëfshin
në rrugën drejt pushtetit
xhama të thyer, gurë dhe ferra...

Nuset e gjyshit

Gjyshin e pata sevdalli të pushkës
dhe s’pati ai si ndokush dy gra.
Por tek humbiste larg mbi samar të mushkës,
me dy pushkë kishte shtënë sevda.

Shkoi i bleu tutje në Selanik
dy pushkët si nuse të stolisura me sërma,
dy nuse syzeza që të shtinin frikë,
njëra “Martinë” dhe tjetra “Dogra”

Në luftën e Lëkurësit, me syzezat e veta
vrau gjashtë kapedanë të pushtuesve përbri.
Dhe për ata sytë e zi të nuseve të shtrenjta
i ngritën këngën e trimit në Labëri.

Gjyshi vdiq në vitin nëntëqind e dyzet
dhe sytë nga oxhaku i mbetën dy ditë.
S’kuptohej, te mustaqet e ngrehura përpjetë,
apo te sytë e nuseve i mbante sytë.

Kur e panë syhapur njerëzit thanë:
“Kërkon diçka dhe asgjë s’kërkon !”
Njërën nga nuset me vete ia dhanë.
Syzeza tjetër polli krisma më vonë.

Siamezja shpirtërore

Kur artistët prindër
gdhendën me pasion
skulpturën e gjallë
të këtij trupit tënd,
besoj nuk menduan
se femra që verbon,
mund t’i linte meshkujt
tërësisht pa mend...

Ky vështrim i syve
me rrezatim të shenjt
ditën sjell aroma
nga lulet dhe pyjet,
netëve me eros
më josh e më deh krejt
dhe ndjehem porsi fllad,
filloj flas me yjet.

Buza, gusha, gjoksi,
nektari i hojës,
sa nisin të ndezin
një puthje të shpuzët,
tjetra i fryn prushit
që fle brenda gojës
dhe hovi i zjarrit
flakëron te buzët.

Nuk është ndoshta
mishi trazimtar,
që më jep etjen
e diellit mbi dete,
por lumi i thellë
i shpirtit me valë,
që më fundos brenda
dhe sërish kam etje...

Mos më ndaj nga prehri
me dallgë ekstaze,
se më thahet zemra,
o moj shpirtushe!
Ti kthehu drejt meje,
dhe pulsomë taze,
të më vijë gjaku
prapë në barkushe.

Dy siamezët njihen
si rasti përjashtim
i trupave të ngjitur,
fenomen anomalie.
Ashtu të paça ty,
ngjitur me shpirtin tim,
moj siamezja ime,
fenomen dashurie!...

Vajza engjëllore e unazës

Mbaj mbi shpinë shtatëdhjetë dimra me acare,
duke shtuar dhe ca muaj të vonë më shumë.
Por te stacioni i unazës një bukuri njëzetvjeçare
më vështroi gjatë e sytë i mbetën tek unë.

Nuk ishte nga “ato” që lexohen tek balli,
kishte pamje dëlirësie dhe sjellje respekti.
Në autobus mu ngjit afër si pranë një djali
dhe fatorinos i tregoi një abone studenti.

Vajza nënqeshi ëmbël e shkoi dorën në gushë,
kafshoi buzën e shtjekëzat njomi disa herë.
Me bishtin e syrit druhesha mos i dukem pusht
dhe isha stepur përballë si një trung i prerë.

Më shigjetonte me ca sy zjarrmëtarë të ndezur,
teksa qëndroja gjithnjë si manekini mes vitrine.
Kur zbritëm, u ndamë me një buzagaz të heshtur.
Por gozhda e saj u ngul thellë në mendjen time.

Nuk e kuptova pse u magjeps ajo vajzë prej meje,
dhe ndoshta nuk kam për ta kuptuar asnjëherë.
Ç’priste nga një fytyrë dimri me flokë reje,
ajo fytyrë engjëlli me trupin lastar në pranverë?...

Vjeshta e sivjetme

Vjeshta e sivjetme me gjinj portokalli,

dhe me buzët e fiqta të çara nga etja,

më prishi mendjen, aq sa nga halli,

filloi të më duket i marrosur vetja.

Më ndjell nëpër hije, më huton me joshje,

më mbështjell me vile rrushi në vreshta,

më deh me mushtin e verës majhoshe,

më puth me afshe të zjarrta nën dega.

Ndërron njërin pas tjetrit fustanet me ngjyra,

më flakëron sytë me gjethishte të kuqërreme,

më eksiton, më nxeh, më zhvesh në të linjta,

më drogon me lëngje mes kofshëve të pemëve.

Asnjë bukuri gruaje nuk më ka grishur,

sa kjo vjeshtë e ndezur nga vapa afrikane.

Thonë se si unë dhe të tjerë mendjeprishur,

ka bërë për në çmendinë kjo vjeshtë jarane...

Puthja e sinqertë

Te puthja e sinqertë,

ku lidhin zemrat të rinjtë,

është hareja dasmore

me kumbim të afërt.

Janë dy unazat

me vezullim të florinjtë,

që u bashkojnë gjakun

dy fiseve të largët.

Te puthja e sinqertë

është varka me dantella,

ku çifti lundron

në liqenin e dashurisë.

Janë çarçafët e bardhë

nderur mbi tela,

që i tregojnë diellit

njollat e lara të virgjërisë...

Te puthja e sinqertë

janë rrezet e mëngjeseve,

tek zgjojnë beben

me erën kulloshtër.

Janë petalet

e buzëqeshjeve të njerëzve,

nga belbëzimet

dhe hapat e para të foshnjës.

Te puthja e sinqertë

janë zërat e familjes së nesërme,

që do popullojnë apartamentin

e vazhdimësisë fisnore.

Është gjerdani me përqafimet

e breznive të përjetshme,

që përcjellin dy buzë

në thithjen e dashurisë njerëzore.

Te puthja e sinqertë,

ku dehen të rinjtë nga gjinia,

dehet dhe rima çapkëne e vargjeve të mia.

Kur nxehen politikanët

Kur dëgjoj politikanët

në ekrane apo foltore të kuvendit,

tek nervozohen fare kot

dhe gërthasin rreptë,

them me vete,

u mungon autokontrolli i personalitetit,

për tu frenuar

para mijëra dëgjuesve krejt të qetë.

Nervat e tyre

tregojnë se kanë hardiskun e trurit

pa kapacitetin e nevojshëm për argument,

dhe duke mos përballuar

mbingarkesën që i futin,

procesori i logjikës u nxehet shpejt...

Ndaj në pozicione ku politika

peshën e shtetit mban,

nevojiten kapacitete të fuqishme

të veprimtarisë trunore.

Të durojnë ngarkesa mendimi

me shumë gigabajt,

për nivele të larta që kërkon

logjika bashkëkohore...

Pret një grua në veri

Është një shtëpi fshati larg në Veri,

mes borigave halore pranë një pylli,

një shtëpi bore me të pjerrtën çati,

te një livadh i bleruar që puth dielli.

Në atë shtëpi me qeleshe reje mbi krye,

pret një malësore me llërë të përveshura,

një faqekuqe që kënaqet me lexime poezie

dhe te buzët nuk i perëndon e qeshura.

Ajo grua më ftoi mik para disa vitesh,

bashkë me burrin, një malësor trupfort,

të shkruaj vjersha e të veroj aty pushimet,

por nuk pata rast dhe nuk shkova dot.

Ajo çdo mëngjes, kur fshin oborrin,

shkund gjoksin e madh duke vallëzuar,

mjel lopën, zien qumështin, zë kosin

pastaj pjek kulaçin e grunjtë për mua.

Ka dërguar letra me disa re bardhoshe

ku ka shkruar me lapsin e kuq të rrufesë:

“Eja, or mik, se ne po të presim prej kohe!“

Do shkoj t’i lexoj këtë vjershë para se të vdes.

Ezmerja ëmbëloshe

Një ezmere ëmbëloshe,

shtatëmbëdhjetëvjeçare,

hyri te shpella ime

me gjakun prush të përvëluar,

kur ishim në prillin e ndezjes

së zjarreve moshatare

dhe u ngrohëm përkohësisht

në zjarrin e ndaluar.

Pastaj ajo iku

të gjente shpellën e përhershme,

te një tjetër zjarrndezës

që i duhej për jetën.

E përcolla me përqafimin ndarës

të një mikeshe,

duke kujtuar shpesh

zjarrin bubulak që ndezëm.

Tani e takoj të thinjur

me mjaft nderim e respekt,

që më shkriu akullin e gjakut

në acarin e kaluar,

kur Zeusi dënonte

zjarrndezjen pa dokument

të firmosur në regjistrat e zjarreve

me hi mbuluar.

Shtrëngojmë vetëm duart,

ku na fle thëngjilli i hershëm,

si pasardhës të Prometeut

që zjarrin do ndezim sërish,

kur të na rinojë Zoti,

që dëshiron dhe në botën tjetër

të ngrohemi pranë zjarrit

të madh të dashurisë.

Monologu i njeriut të letrave

Me letra sikur të mbuloj edhe detin,

nuk pres të më shtohet dikur pasuria,

por jam pronar i ligjshëm i talentit,

që më ka dhuruar bujarisht perëndia.

Frymëzimi më rrëmben të gjitha ditët,

dhe më mban nga dielli disi të larguar,

por kam një diell tjetër më të ndritshëm,

pasionin e përhershëm për të shkruar.

Nga këndi i heshtur ku kam tryezën,

vërtit një galaktikë të tërë fantastike,

por kam edhe dy ufo të largët vëllezër,

që më ndihmojnë me energji kozmike.

Duket sikur po hedh verbërisht hapa

nëpër shtigjet e errët të imagjinatës,

por kësisoj jam duke montuar llamba,

për të ndriçuar edhe sytë e zinj të natës.

Shpesh mbetem i veçuar nga shoqëria,

dhe bëj monologun deklamues me veten,

por te miqtë e shumtë të letrave të mia,

kam edhe polin e akullt të eskimezëve.

Argëtimet thonë se më mban në burg

biruca e trurit, që të zbulohen krijimet,

por dollinë e shëndetit ma ngre me fund,

kushdo që pi gotat e artit te shkrimet.

Ndoshta s’kam vëmendje të përpikta,

kur shkoj ndanë rrugëve i menduar,

por jam duke folur shpesh me librat,

që më japin emër nderi të respektuar.

Logjikës së cekët të ndonjë politikani,

mund t’i dukem kritik tepër i rreptë,

por jam kurdoherë gati të fitoj debatin

me secilin nga të mandatuarit deputet.

Duke marrë nga gjumi disa orë hua,

mbase nxitoj të shkoj te fundi i jetës,

por farëzat që mbjell pena kur shkruaj

më blerojnë lastarë edhe pas vdekjes.

Vërtetë s’kam sa duhet kohë e kurajë,

për të joshur sytë e lakmuar të bukurisë,

por më shfleton te shtrati i ëmbël i saj,

edhe ajo që nesër mund të shpallet miss.

Pse qante gruaja pa shkak

Ajo qante befas

sikur të ishte fëmijë.

Qante herë pas here

pa shkak të kuptuar.

Kujtohej se me burrin

bënte pak dashuri,

dhe lotët i binin çurg

si rubinet i liruar.

Një tjetër i tha:

“Je tmerrësisht e bukur!”

dhe ajo papritmas

hapi krahët si zog.

Në mbrëmje i dha atij

një të puthur,

dhe trupin kur i shoqi

bridhte me shokë.

Pastaj gjatë javës

ajo qeshte pa shkak.

Qeshte herë pas here

duke tradhtuar.

Pse qan e qesh

gruaja pa shkak,

vështirë e ka burri

për ta kuptuar...

Puthja dhe grushti

Puthjet janë pa fund

për vajzat dhe gratë.

Puthjet më të ëmbla,

për më të ëmblat e shpirtit.

Puthje për krijimin

më të bukur e delikat,

që ka konstruktuar

Arkitekti i njerëzimit.

Por, kënaqësitë që sjellin

këto krijesa të shtrenjta

dhe gëzimet kulmore

mbi çdo ndjesi tjetër,

ndodh i shpërblejmë

me grushte e shkelma,

nga dhuna e trashëguar

prej njerëzve të egër.

Dorën e mashkullit

s’e bëri akulli apo guri,

po zemra e nënës

e stisi më të fortë,

që fuqinë muskulore

të krahut të burrit,

ta ketë mbrojtje të sigurt,

dhe mbështetje të plotë.

Kjo dorë e punëve

të mëdha e të mira,

nuk lind të rrëzojë

vetë nënën përtokë;

Por t’i sjellë asaj,

në acarin me dimra,

pranverën ledhatare

dhe verën e ngrohtë...

Këto krijesa drite

me trupin si qelq,

ndodh të rrëshqasin,

në pjerrësi instinkti.

Grushti i thyen krejt,

por fajin nuk e ndreq,

vetëm puthja ua drejton

zemrën dhe shpirtin...

Ngjyrat zhgënjyese

Kur isha kec

në moshën e bardhë,

thosha, dil mjekra ime,

të bëhem burrë!

Të marr një faqemollë

me cicat dardhë,

ta bëj manare,

të mos më ndahet kurrë.

Të më flenë buzët

brenda frymës së saj,

të bëj përnatë eklipsin

hëna nën diell.

Të bëj si fytyrën time,

tre kalamaj,

të më thonë, o babi !,

t’u them, o yje !...

Kur i bëra të tëra

këto marifete,

thosha, më ndihmo fat,

të ngop bijtë e uritur,

t’i vesh si prilli

lastarët me gjethe,

të bëhem lumë i tyre

për t’i vaditur.

Por fati nuk m’i dha

qeset me të holla,

ndonëse u rropata

për letra të ndershme,

duke rendur pas diplomave

nëpër shkolla,

kur paraja tinëzare

u bë më e vlefshme.

Dhe i zhgënjyer

në vjeshtën e moshës,

thosha, duhet shembur

ky kodosh shteti.

Po kur u shtrinë urat

mbi oqeanet e botës,

m’i rrufiti bijtë

magnet kurbeti.

Pasi brodha kohët

me ndryshime ngjyre,

dhe ndërrime emrash,

por huqet njësoj,

them, sa keq të vdes

me kusarë mbi krye,

dhe me fatin koprrac

që më bojkotoi !...

Tradhtia në mendje

Gruan e kam gjithnjë

brenda trurit,

ku vjen përqark

si nikoqire e mendjes sime.

Aty ankohet për ndonjë

gjakndezje burri.

Qesh e më trazon

gatimet në mendime.

Fshin pluhurin cerebral

me ëndrra kotësie.

Shkund mendësitë

e pa barabarta.

Kur harroj ia mbaj

të mbyllura dyert,

ajo troket aq fort,

sa më tundet kafka.

Dyshon mos ndoshta

ndonjë grua tjetër,

më ka hyrë brenda trurit

nga dritaret e syve.

Ndonëse e di

që më ka besnik të vjetër,

bëhet merak sidomos

nga bëmat e fqinjëve.

Tek punoja në bibliotekën

e trurit të vogël

më gjeti një ditë

me një topolake të njomë,

që kish hyrë lakuriq

nga televizori i dhomës

dhe me kërcime seksi

tundte belin e hollë.

Shtypi pultin ma nxori

nga truri pa vonesë

dhe për impulse maniake

më bëri vërejtje.

Tha: “Si gjithë burrat,

edhe ti ke tru të pabesë,

me kuçkat e botës

tradhton në mendje.

S’ka si të mos e dish

që këtë postulat,

Krishti e ka thënë

para dymijë vjetëve!“...

Bukuria

Bukuria sa vjen

sytë po na rrëmben.

Gjithnjë e më tepër

po na shton magjinë.

Kot thonë,

mashkulli bëhet si qen,

përderisa femra i rrit

magnetit fuqinë.

Bukuria shkul

nga trupi pleqërinë,

bën të ndjehesh befas

banor në tropik.

Të ngjall dëshirën,

të shton energjinë,

të deh papritmas

me avujt erotik.

Syri që bredh kudo

pa kufizimin e lirisë,

zhvesh në rrugë femrën

më të paarritshme,

shijon format e linjës,

të përsosmërisë

dhe bëhet në çast

më uri të përbindshme.

Por vetëdija e mban lidhur

si qenin me zinxhirë.

Shyqyr, o zot,

ky shpëtim, shyqyr!...

Në përvjetorin e lindjes

Dielli të më jepte në trup
pak energji nga rrezet,
qielli të më dërgonte në sy
ca vezullime yjore,
era të më dhuronte
pak freski nga mëngjeset,
mund të bëhesha prapë
si në vitet rinore.

Shkëmbinjtë të më jepnin
në muskuj forcën,
ujëvarat shkathtësinë
e vrulleve kërcimtare,
lëndinat dendësinë mbirëse
të barit te flokët,
mund kthehesha sërish
te mosha djaloshare.

Lulishtet të më falnin
pak nga hijeshia e tyre,
çiftet të shtonin për mua
një puthje më tepër,
dashnorët të më jepnin
pak ngazëllim fytyre,
me siguri do bëhesha i ri
dhe i bukur patjetër...

Fizarmonikat dhe saksofonat

Më zbrazen në shpirt

jehonat e një fizarmonike,

më derdhen në gjoks

oshtimat e një saksofoni

dhe nis më vallëzon

nëpër pistat e syve

koha kur gjoksi vajzëror

ndizte pasionin.

Behari më sjell

psherëtima nën yje,

vjeshta çuçurima

puthjesh nën gjethe,

me vegime nga ato

marrëzi djalërie,

që ikën një herë

dhe prapë nuk kthehen.

Lumenjtë vrapojnë

nga brigjet dhe honet,

të shuajnë tokat

që avullojnë nga vapa.

Çiftet e rinj turren

të ndezin pasionet

mbi hirin e puthjeve

që lamë ne prapa...

Koha dogji

zjarret e pasioneve tona,

por mendja dashuritë

kurrë s’i harroi.

Ndonëse tani fizarmonikat

dhe saksofonat,

përcjellin jetën tonë

që u nis të shkojë...

Letra e fshehur në harrim

Në mes librash tek shfletoja

gjeta një fletë dyshe të shkruar.

Ca pika loti përmbi shkronja

fjalë zemre kishin mjegulluar.

Vetëtima kujtimi më ndezi në sy

ajo vajz’ marrëzisht e dashuruar.

Njomëzakja me shtatin e saj perri

më erdhi në përfytyrim e lotuar.

Ah, moj leshverdhë, flori i prerë,

ardhur befas nga koha në harrim,

me ç’fjalë ta vrava zemrën atëherë

që derdhe aq lot për shkakun tim?

Kush më bëri xheloz aso kohe

për buzët e tua të trëndafilta?

Më vraftë zoti, që të bëra lotove

me dyshimet e mia të përcipta!

Të kisha këto mend qysh në rini,

o yll i këputur i asaj kohe të plakur,

dhe dhembshurinë që kam tani,

veten me grushte do kisha rrahur...

Që ti të qeshje dhe në pleqëri

kur të kujtoje këtë lloj rrahje.

Se pendimi dhe falja te çdo njeri,

nënkupton dashurinë e madhe...

Gjenerata jonë e palumtur

Ne ishim një brez

i lindur si përrenj,

për të vaditur thatësirën

e të gjitha moshave.

Por koha na ndali

pa u bërë lumenj,

për të ujitur kënetën

e korit të bretkosave.

Ne lindëm për kurorat

e lavdive të munguara,

por klima na ndali

dhuntitë që në bisqe.

Për të kurorëzuar

lavditë e pamerituara,

na la në hije

rezatime të fuqishme.

Vajzave u thaheshin buzët

për një puthje,

dhe u fishkeshin mollët

në shportëzat e pritjes.

Derisa fanatikët

këmbëkryq pa ngutje,

të ujdisnin me mblesët

çmimet e shitjes.

Djemve u përvëlohej

damari i gjakut rinor,

nga zinxhirët e moçëm

të ndrydhjes patriarkale.

Për të shuar

urinë e zjarrit mashkullor,

duke shtrydhur testikujt

me erotik artificiale.

Guximtarët duhej

të kopsiteshin gjer në fyt,

me trupin dhe mendjen

peng për “sakrifica”.

Përndryshe rreptësia

e absurditetit utopik,

fajin e ndonjërit

mund të lante me krisma.

Mendimtarët duhej

të merrnin doktrinën,

si vaksinë kundra

ndikimit të huaj si virus.

Përndryshe shpata e orakullit

mprehej tinëz,

dhe u vringëllonte mbi koka,

për t‘i bërë sus !

Në dekadat vrastare

me përgjime dhe ankthe,

nxitej urrejtja mes nesh

dhe gjithë botës së lirë.

Derisa në tela me gjemba

rrethuar na mbajtën,

si Faraoni skllevërit

e piramidës në shkretëtirë.

Tani që piramidën tonë

me forma të imituara,

fshesa kohore

nga sytë po na e fshin,

brezi ynë sheh në ekrane

ëndrrat e dështuara.

Gjenerata jonë e palumtur

në ikjen pa kthim...

Dy buzë dhe dy sy

Më flasin dy buzë,

më vështrojnë dy sy,

me shikimin drejt

në një fotografi.

Mimika e ngecur

në letrën e bromurit

Më thotë, u njohëm

në Epokën e Gurit.

Pastaj sy më sy

u pamë në Lashtësi,

kur shigjetat pa zë,

na gjuajtën në largësi.

Në Mesjetë u puthëm

fshehtas disa herë,

kur shpëtuam nga shpatat,

kokat pa na prerë.

Ndjenjat në Rilindje

i derdhëm nëpër letra.

U takuam në ëndrra,

folëm me zemra.

Në Kohën e Re dolëm

të uritur nga retë,

bëmë si të çmendur

dashuri të vërtetë.

Do flasin ato buzë,

Do vështrojnë ata sy,

edhe kur të tretemi

të dy në përjetësi...

Më ka mbetur një merak

Më ka mbetur një merak,
për një zemër ku trokita
dhe kur dyert çeli kanat,
hapat m’i zvarriti frika...

Më ka mbetur një merak,
për dy buzë hapur si flutur,
kur pengova të bardhin rast,
te buza ime për t’u strukur...

Më ka mbetur një merak,
për një zogëz që fërfëlloj,
kur dëshira e uli në shtrat
dhe nga zhurmat fluturoi...

Më ka mbetur një merak
për një sorkadhe qafëgjatë,
kur më tundi cicat te hunda,
dhe u vela pa pirë aspak...

Për merake kaq të thella,
nuk ia fal vetes dot,
siç e fala herë të tjera,
kur paratë kam humbur kot...

Po të isha Zoti vetë

Po të isha Zot i kozmosit të gjerë,
do shkëputesha pak nga yjet e tjerë,
te planeti Tokë do ndalesha të ndreq,
ca punë që kam lënë si mos më keq.

Keqbërësve do ua bëja kockat magnet
t’i përpinte me forcë një tjetër planet.
Aty ku mungojnë kafshët dhe njerëzit,
të shqyenin si ujqërit njëri - tjetrin.

Të mirëve do u ndaja tokën barabar,
secili të kishte dynym dhe hektarë.
Te kjo pasuri që e zotëroj vetëm unë,
lypja dhe vjedhja të kthehej në punë.

Zyrtarëve që u pjell miliona karrigia,
do u hiqja nga trupi prapanicat e dysta.
Vithet do ua bëja si brirë nga jashtë,
të uleshin vetëm në baltë e në kashtë.

Burrave që kujtojnë se u kam dhënë atyre
muskuj për të dhunuar nënat e fëmijëve,
do u vija koqet te balli, sytë rrëzë kofshëve,
për t’i parë gratë andej me madhësi kolose.

Luftuesit që mendojnë se këtë sferë qelqi,
kam krijuar si lodër zjarri për të vegjlit,
për ta djegur dhe krisur me gjyle e raketa,
do i fundosja në det bashkë me ato kleçka.

Ata që s’mbajnë tullumbacen time pastër,
që u ndotin gjallesave frymën e përbashkët,
do i dërgoja ca kohë te Hëna e asfiksuar,
ta blinin nga Toka me flori ajrin e paçmuar.

Pastaj do kthehesha te kopeja ime planetare
dhe Tokën vogëlushe do e mbaja si manare.

Arratisje nga kanarina

Kanarinën ma përkuli

kafazi shtëpiak,

ma gërryen vitet

me rrëke mendimesh,

me pakësim gjumi

nga hallet përqark,

dhe tani më hedh

breshërima qortimesh.

Kërkon të shtyp herët

butonin e abazhurit.

Cicëron shpesh:

“Ç’të duhen vjershat?”

Më thotë të qetësoj

pasionet e trurit

me domino lulishtesh,

me nipat e mbesat!”

Breshërimat ia përcjell

te dimrat acare.

Përfytyroj si mbushen

koshat në pemishta,

çiftet që puthen

si zogj në trotuare

dhe vargjet më rrjedhin

nëpër gishta.

Koshin e vjershës

mbush i përgjumur,

derisa arratisem,

humbas udhëve.

Më kërkojnë telefonat

te “Njerëz të Humbur”,

më gjejnë rob

në mbretërinë e puthjeve.

Mbrëmë në televizor

Mbrëmë në televizor,
sytë m’i mbërtheu
një bionde
me flokët rica-rica.
Një hënë mes reve
puplore krehur,
me dy yje te balli,
dy planete te cicat.

Për seksin e lirë
e të pambrojtur,
priste me gjuhën brisk
shtruar e butë.
Futej te fjalët rezervë
pa u ndrojtur,
për shenjat e fshehta
të njeriut në trup.

Kisha mprehur veshët
krejt i çmeritur,
të fiksoj çdo frazë
nga zëdhënësja e kohës,
që zbulonte enigmat
e botës së mbyllur,
pasi kishte hapur
në ekran kasafortën.

Dhe kur përvojën e saj
quajti më të mirën:
“Dashurinë e kam
tek ai që më tërheq,
në shtëpi bëj
vetëm detyrën”,
thashë,
lum shtrati me magnet,
mjerë shtrati me dreq!

Sepse shtypjen e lashtë
me egërsi diktati,
seksi i bukur
i këtij shekulli plot qejfe,
po ia shpërblen
çomages së patriarkatit,
duke i shkarë nga çarçafët
krejt në heshtje...

Bilbili i trafikut këndon rreptë

Më preu rrugën

një kalimtar plakaruq,

kur semafori çeli

syrin e kuq.

Bilbili i trafikut

këndoi rreptë,

më stopoi djathtas

tek një cep.

Kërkoi patentën,

lejen e qarkullimit,

me sytë nga

dyndja e kryqëzimit.

Pastaj gatiti

specin djegës për mua,

që i kisha hedhur “fordit”

tri litra hua.

Kur mbështeti bllokun

te xhami i parë,

pyeta veten

sa ditë pensioni do marrë.

“Diku e kam lexuar

këtë mbiemrin tënd”,

tha, duke më mbajtur

gozhduar në vënd.

Me mbiemër,

në italisht quhem debil,

që nxitova të kaloj

pa sinjal jeshil,

në shqip, hutaq

që më lajthit poezia

dhe rashë rob

te policia...

Polici ngriti kryet,

më kundroi buzagaz

duke më kthyer

të dy dokumentet pas.

“Këtë here po të fal,

o poet i vjetër,

veç mos të kapsha

një herë tjetër!...”

Në më kapsh,

mos më thuaj të kapa,

po më ndërse

qentë e rrugëve prapa,

të më shqyejnë pantallonat

kur të ndaloj,

se gjoba më lë

me gisht në gojë...

Tani kur kaloj

tek ai kryqëzim semafor,

polici buzëqesh,

përshëndet me dorë.

Por dhe unë vura mënd

se mirë e di,

policët e trafikut

nuk lexojnë të gjithë poezi.

Burrat e pasur

kanë shumë gra,

kanë shumë qejfe

në tokë e në qiell.

Kanë para,

të blejnë çdo gjë

dhe gjithçka,

madje edhe Tokën,

pasuri e të gjithëve.

Por u mungon

më kryesorja

e të gjitha pasurive,

që s’e blejnë dot

as me të gjitha paratë:

Jetëgjatësia e emrit

me nderim përjetësie,

që kanë të varfrit

e pavdekshëm

në shkencë dhe art...

Lotët pa ngjyrë

Mbahu shpirti im,

qëndro mos u këput,

si lotët e fëmijëve

kur duan bukë!

Lotët e valë

që duan nënën,

që duan zemrën

t’u ngrohë zemrën...

Lotët që kërkojnë

strehë në rrugë

që duan shtrat

të bien në gjumë,

që duan lodra,

që duan veshje,

që duan shokë,

dhe buzëqeshje.

Vuajtja në shpirt,

qarja në fytyrë,

rrjedh në sytë e tyre

dhimbjen e shkrirë.

Vogëlush i bardhë,

zezak vogëlush,

loti nuk ka ngjyrë

askund tek askush…

Mbahu shpirti im,

lutu, o zot, o zot,

mos paçin fëmijët

vuajtje dhe lot!...

S’duroj dot t’i shoh

me sy duke qarë,

edhe po të pikonin

flori e margaritarë...

Të kam në përfytyrim

Mbete përjetë aty ku ishe,

tek i njëjti horizont i vjetër.

Nuk kishte si ndodhte ndryshe

derisa të murosën te një tjetër.

Ne ishim dy dallëndyshe

në shtegtimin tonë të lirë,

dimri egër që na ndiqte,

na shtyu në humbëtirë.

Kur ty humbja të përpiu,

klithma ime i shkoi yllit:

Lotët e mallit kush ia fshiu?

Shtegun e buzës kush ia mbylli?

Frymën tënde ndjeja larg,

kur shi trishtimi derdhje lot.

Ngrije, shkrije akuj në shtrat,

se zemrën nuk e falje dot.

Magjia jote shpirt e mendje

më lidhi deri në moskthim.

Buzagazin që nuk gjendej,

ta kam në përfytyrimin tim.

Koha e gjatë, imagjinoj,

portretin ta ka përpunuar.

Po syri im fotografoi

imazhin e pa tjetërsuar.

Do mjaftonin dy gisht letër

për të zbrazur pakëz mall.

Por tani fjalët e blerta,

gjethojnë te lastarët tanë...

Ç’më tha kallashnikovi

Tovarish grykëzjarrti,

Kallashnikov,

me dhëmbët në karikator

të mprehur brisk,

ç’dreqin kërkove

nga brigjet e detit Azov

të kullotësh mish njeriu

buzë detit Adriatik?...

-Kam mësuar flas shqip,

o allbanski poet.

Më pëlqen toka

dhe mishi i gjallë shqiptar,

qëkur më thirrët

në nëntëdhjeteshtatën vetë,

të ha ca trimosha

që koka erë u kish marrë.

Jam krijuar vampir i hekurt

të pi gjak të nxehtë,

pastaj të ushqej

dheun e uritur me kërma.

S’dua të di se më urrejnë

njerëzit që duan jetë,

apo me shami të zeza

më mallkojnë nënat.

Ajo nënë që e do gjallë

fëmijën e vet,

le ta mësojë të mos ndërsejë

grykën time,

por t’i mbajë trutë

brenda kafkës të qetë,

se unë nuk jam krijuar

të mbaj fjalime.

Ç’faj kam se njerëzit

gjaknxehtë në Shqipëri,

nuk nxorën mësime

nga Afrika te Afganistani,

ku bëra rrallimin e kallinjve

të mbirë me tepri,

dhe ngopa tokën me varre,

siç më tha shejtani?...

Madje dhe tani kur flas,

ka ca kokëzjarrtë,

që avullojnë me shkulma

rreth e rrotull,

që më mbajnë fshehur,

si qenin në thark,

të leh krisma te njëri-tjetri

apo mbi popull.

Unë pres

dhe dheu barkmadh pret.

Dua vetëm një yshtje

si pretekst,

të dy kundërshtarëve,

kur një më thërret,

t’u ha kokat

me shumë oreks...

Stilolapsi ngjyrë gurkali

Stilolapsi im

ngjyrë gurkali,

shtoi gjithandej

klasat paralele,

bluzat e bardha

shumoi në spitale,

mbushi udhët

klube dhe hotele.

Stilolapsi im

mësimor i thjeshtë,

mbolli brazda

arave grunore,

rinoi uniforma

blu e blertë,

shtriu biznese

largësive skajore.

Stilolapsin im

në vite e hapësira,

shpoi galeri

tejpërtej malit,

radhiti libra,

sa mbaroi ngjyra.

Në xhep më mbeti

guri i kalit...

Shenjtorja e mjerimit

Nuk kam besuar
thëniet e vjetra,
se shenjtorët
bënin çudira e mrekulli.
Bëmat e tyre
më dukeshin legjenda,
pa fakte bindëse
për besueshmëri.

Kjo grua u ngrit
në lartësinë e vështrimit,
ku dielli rrezengrohës
shihet mbi tokë,
me shpirtin bamirës
të përkushtimit,
për vuajtjet njerëzore
që pikojnë lot.

Duke bërë që fatkeqët
pa shpresë shërimi
dhe zhelanët e braktisur
nga dashuria amtare,
të mbetur në rrugët
e botës së mjerimit,
ta quajnë veten bij
të Nënë Terezës shqiptare.

Ajo ishte bindja
me prova faktike,
se të bëhesh në botë
shenjtor i shërimit,
s’duhen përmasa,
apo fuqi magjike,
por zëmër vigane
që pulson për njerëzimin.

Ëndërr fatale

Ra muzgu i kuq,

dhe nata e bardhë.

Dashnorët u puthën

për herë të fundit.

Nënat vunë fëmijët

në sisë me radhë

dhe në shtratin e butë

ia dorëzuan gjumit.

U kyçën qepenat

dhe dyert e blinduara.

U shuan ekspresët,

në lokalet e zbrazur.

Pijanecët u zvarritën

drejt shtëpive të harruara.

Shitësit numëruan fitimet

dhe fjetën të kënaqur.

Befas lehu zogoria e qenve

lëshuar rrugëve të qytetit.

U ndie me frushullimë,

një luhatje e tmerrshme...

Pallatet shtynë njëri-tjetrin

si dallgët e detit,

pluhuri i mbuloi

me pelerinën e menjëhershme.

Njerëzit u gdhinë kufoma

dhe qyteti u kthye gërmadhë...

Largqoftë kjo ëndërr fatale,

mos na ndodhtë kurrë në jetë!

Veç korrupsionin mos lakmoni,

o politikanë e zyrtarë të etur për ryshfet

dhe ju, o tregtarë të pangopur,

që pomponi çmimet vetëm përpjetë!

Pse lakmoni

rrënimin e heshtur mbi popull,

duke zhvatur më tepër

nga sa u takon në risk,

kur në këtë botë që vjen rrotull,

fataliteti vërtitet për të gjithë?!...

E fshehta doli lakuriq

Plasa dhe gati

sa nuk u çava më dysh,

fqinjës te trotuari

t’i tregoja nga dritarja,

ditën e takimin, orën,

vendin, ku e qysh,

pa ditur se poshtë katit

na përgjonte ziliqarja.

Para nesh një plep,

degë mbushur me zogj,

shushurinte forma gjethesh

si mijëra zemra.

Dhe fjalët e pazëshme

mund të shkonin kot,

nga lartësia e kateve

me shkallë të shtrembra.

Këputa fletën dyshe

nga blloku i xhepit,

dhe zbraza ndjenjat

si në ethe i ngutur.

E hodha të palosur

mes degëve të plepit,

t’i binte te këmbët

si gjethe e këputur.

Por ndodhi

nga prapësitë më tersja.

Era çoi gjethen time

te degët në skiç.

Tezja e saj kapi zogun

si macja me kthetra

dhe u tregoi të tërëve

të fshehtën lakuriq...

Kjo na bindi të dyve

si për dreq,

se nga të fshehtat

që mbahen tepër mbuluar,

dashuria shpesh

ka shansin më të keq,

të mos mbetet asnjëherë

bukuroshe e maskuar...

Strucët e Kopshtit Zoologjik të Tiranës

Të zënë përdore

me nipin shkollar,

shkuam në kopshtin

zoologjik të Tiranës.

Edhe në atë mjedis,

djali kureshtar,

pyeste mua,

gjyshin injorant të faunës.

Te strucët qafëgjatë

sa njeriu të mëdhenj,

më kërkoi çudinë

për t’i shpjeguar.

Të uritur atë ditë

shpendët budallenj,

çukitnin glasat

që kishin lëshuar.

E sqarova se atë

anomali stomaku,

ua krijonte strucëve

vonesa në shërbim.

Kujdestarët e kopshtit

nuk i hante meraku,

ç’hanin kafshët,

kur vetë kishin ushqim.

Por desha t’i bëj

dhe qeverisë sqarimin,

se ne gjyshërit shqipo

me mosha të vona,

që nuk na plotëson

shteti ushqimin,

nuk jemi strucër,

të çukitim glasat tona!...

Mesazhi UFO për mirëkuptim me femrat

Ky mesazh i pazakontë e tejet interesant,

u gjet te një shishe në mes të detit Jonian.

Hedhur aty qëllimisht nga jashtëtokësorët,

që na studiojnë duke u vërtitur si meteorët.

Përshtatur me shkrimin e gjuhës shqipe,

fillonte me udhëzime e këshilla praktike:

“Për ju, o gadishullorë të relievit Balkanik,

të lidhur me femrat në marrëdhënie çift,

Sugjerojmë disa udhëzime këshillimore,

që rregullojnë ndjeshëm barazinë gjinore.

Ky udhëzues i mirëkuptimit të femrave,

orienton sistemin e përpunimit të zemrave;

Në përshtatje me qytetërimin te ky rajon,

për të kuptuar se femra nuk është pronë.

Shpirti i saj përbëhet nga disa tinguj violie,

të përdorshëm vetëm me akordim melodie.

Për ta pasur pranë këtë këngë jetësore,

krijohet atmosferë psikike sa më gazmore.

Ndryshe grindjet me eksplozion nervash,

sjellin vetëm ç’akordim e kakofoni femrash.

Mbingarkesa e instrumentit të saj delikat,

deformon dëshirën e dëfrimit në shtrat.

Lind fëmijë anormalë nga ana gjenetike,

me personalitet të gjymtuar në jetën fizike.

Trajtimi si qenie inferiore që duron çdo faj,

tregon se meshkujt ndjejnë rivalitetin e saj.

Testimet tona me organizma të riprodhimit,

provojnë këtu epërsi natyrore të feminizmit.

Dhunimi i femrës kuptuar qartë si veprim,

nuk është në përmbajtje thjesht si çdo krim,

dëshmon primitivizëm të shkallës sipërore.

dhe vrasja e saj, shtazëri të egërsisë fundore.

Përdorimi i femrës me brutalitet dhe forcë,

do të thotë, nisja e udhëtimit për në divorc.

Ndryshe bashkëjetesa me terror shpirtëror,

përjetëson shtypjen familjare te ky territor.

Balkani mes malesh e valësh kaltëroshe,

ku fërfëllojnë si flutura gratë bukuroshe,

plus gazin e plotë të dashurisë femërore,

do të ishte gadishulli i parajsës njerëzore. “

Mustaqet joshëse

Kisha mustaqe të hijshme
qysh në djalëri,
dhe lahesha në lumë
mes këmbëve të një ure.
Sipër një bareshë e njomë
ndiqte kërcimet me sy,
sikur të isha dash i ujërave
të asaj hurdhe.

Ajo nuk mundi të përmbante
afshin vajzëror
dhe m’u hodh sipër gjoksit
me gjithë rroba.
E kapa ku munda, e shtriva
të thahej mbi zhavor,
pa lakmuar trupin
shpërblim që e shpëtova.

Tek shihja fustanin
qullur e ngjitur në linja,
u krenova që femra
bëhej fli për mashkull.
Por ndjeva dhe keqardhje
që për mustaqet e mia,
kjo flutur hidhej mes lumit
të bëhej shakull.

Veçse i bëra të qartë
njerëzisht e më së miri,
se në mustaqet e mia
lëpinte kripë një dele xanxare,
që po ta kapte si në lumë
nga flokët dhe gjiri,
ato bukuri trupi
mund t’ia shkulte për fare.

Vajza më kundroi
me vështrim të këputur,
sikur kishte humbur delet
prapa malit.
Dhe me ata sy të përqarë,
ajo bareshë flutur,
thërrmoi zemrën time
si gurishtat e zallit.

Qysh nga ajo ngjarje
që më fanitej në gjumë,
nuk desha në fytyrë
të mbjell e të rrit fije bari.
Të mos joshja më vajza
me atë hijeshi nën hundë,
të mos nxija shpirtin tim
me mustaqe të zeza beqari.

Dreqi i zi

Pëllumbesha bukuroshe

kishte rënë në mërzi,

se një korb forcërisht

e paskëshe përdhunuar.

Kërkoi mendje,

të denonconte dreqin e zi,

nga shoqja e ngushtë,

sorra e shëmtuar:

Moj motër ta dish,

se nuk ka më keq

kur tjetri me forcë

të ul dinjitetin.

Të ekspozohem,

në gjykatë me atë dreq,

që pa dëshirën time

bëri ç’farë deshi?...

Sorra e shëmtuar,

krejt pa përvojë

në skena të tilla

intime me meshkuj,

u mendua duke shijuar

gjuhën në gojë,

dhe së fundi nxori

mendimin e pjekur:

Fajin e ke vet

që nuk di të mbrohesh,

nga dëshira përdhunore

e një dreqi.

Unë kam gjithë jetën

që pres të afrohet,

pa le të bënte me mua

ç’t’i donte qejfi!...

Ti anonim në log të fjalës

(Drejtuar njeriut pa emër në internet)

Ti, që nuk nxjerr emrin e vërtetë,
nuk je krenar për emrin tënd në jetë
dhe nuk zotëron të drejtën morale,
të hysh të ndeshesh në këtë log fjale.

Ashtu i fshehur pas maskës anonim,
mund të jesh frikacak i zhytur në krim,
mund të jesh hajdut që fsheh njollën,
dikush që hedh gurin e fsheh dorën.

Emri i vërtetë, të bën Gjergj Elez Ali
kurse epiteti anonim, të lë Bajloz të Zi,
që nxjerr shpatën me synime të mprehta,
gjakos fjalët e tjetrit pritave të pabesa.

Lë kundërshtarin të godasë mbi hije,
pa fytyrën e dukshme, pa emër burrërie.
Në qofsh femër e bukur a e shëmtuar
të paktën ndeshu me emrin tënd zbuluar.

Siç bëri Teuta, Shota, Maro Mokra,
dhe mos sulmo me shigjeta dokrrash.
Po ta mbajti dil në shesh drejtpërdrejt,
të kesh nder te shpata e gjuhës së vërtetë!...

Ose ulu te spektatorët e fushës së madhe,
të ndjekësh garat me kalorës fjale!...

Kur femra shpalos zemrën

Me rastin e Shënvalentinit,
u kushtoj mikeshave
dhe miqve të mi, këtë poezi:

Kur femra të do
me gjithë shpirt,
jeta të bëhet
gjelbërim më fletë,
pranvera të bëhet
katër stinë në vit,
dimri të bëhet
korrik në dyshek.

Kur femra të ka
shpalosur zemrën,
gjaku në damarë
të vrapon si era,
truri drejton
mendimet shtrembër,
goja të kullon
mjaltë luleshqerrash.

Kur femra të do
me shpirt të vërtetë,
nuk ka shkëmb
që të del përpara,
nuk ka largësi
në tokë, qiell e det,
nuk ka në botë
shtigje të pa çara.

Kur femra të shpalos
të gjithë dashurinë,
ke brenda mureve
të gjitha kushtet,
gatimet i ke
të gjitha në kuzhinë,
fëmijët të mbijnë
përqark si lulet.

Kur femra të ka dhuruar
trupin përjetë,
të ka falur përjetësisht
të gjitha puthjet,
në shtëpi të ka
kurorëzuar mbret
dhe zoti të ka plotësuar
të gjitha lutjet...

Nimfat e liqenit

( Poezi per Shenvalentinin)

Nimfat e liqenit artificial
të Tiranës,
shfaqen bashkë
me diellin e agimit.
Zbutin gjoksin
në cekëtinat e anës,
dhe shkriftohen
në barin e butë të pyllit.

Teksa mbartin përsipër
barrën e puthjeve,
me thembrat në supet
e qiellit kaltërosh,
digjen të përgjëruar
pas gjetheve tutje,
sytë e picërruar
të vështrimit thinjosh.

Ata me pengje
mes rrudhave të rënda,
të frenuar për orgji
me nimfa bukurie,
për të mos i parë
as netëve në ëndrra,
psherëtijnë tani
kur shullëhen në diell:

-Eh, të ndryshonte toka
kahjen rreth diellit,
të kthehej mbrapsht
numërimi i vjetëve,
të plotësonim ciklin
me nimfa mes pyllit,
mos ta kishim
humbje fatale vdekjen!...

Dëshira e shthurur

Po plakëm dhe dëshira
më ndez flakërime,
lan gushën dhe gjinjtë
me rrezet e diellit,
lyen buzët
me të kuq perëndimesh
ndërron fustanet
si gjethet e prillit.

Ajo më ikën netëve
në diskoteka e klube,
ha akullore, përtyp
çamçakëz te dhëmbët,
psherëtin në stola
parqesh me lule,
pranon mes gjunjëve
t’i shtrëngohen këmbët.

Dëshira më zhvishet
krejt lakuriq,
ngre gjoksin përpjetë
të sfidojë moshën,
shtrihet plazheve,
për t’u thekur me miq,
me dy gisht tanga
në rrëzë të kofshës.

Ka ca mani të reja
pijesh dhe qejfesh,
bredharakja ime
si femër pa burrë,
kërkon të shëtisë
të gjithë kontinentet,
moda dhe epshet
s’po i shuhen kurrë.

Veshur me të ngushta,
t’i duken format,
mori patentën
dhe bleu veturë,
puthet me mikun,
kur fluturojnë gomat.
Ç’më gjeti në pleqëri,
dëshira m’u bë kurvë!...

Kamarierja e kurbetit

Kamerierja e bukur, emigrantja topçe,
merr bakshish çdo ditë disa cantime,
se me këmbët e saj si dy birra Korçe,
më shpie shpesh në vendlindjen time;

Te Panda, ku shishet e birrës me famë,
dalin direkt nga vaska e fermentimit,
ku kërcasin tapat nga shkuma e bardhë,
si buzët e çifteve në pistën e vallëzimit.

Më nxjerr sokakëve me diell ngrohur,
kur çupkat me mësalla fshijnë te avllia,
kur kambanat bien te “Ushtari i panjohur”,
kur nënat ndezin qirinj te Mitropolia.

Më shpie pres miken e parë të gjimnazit,
kur del me turmën plot zhurma e gaze,
puthemi qoshkave me zjarrin e marazit,
kur e përcjell e tund fustanin me naze.

Më shëtit nëpër bulevardet me vajza plot,
kur hëna të shkel syrin lart nga Morava,
te kinema “Majestik” moshatarët takoj,
drithërojmë ulicave zemrat me serenata.

Kamerierja dhe uiskin e kurbetit të rëndë,
s’di si ma bën në gotë raki prej mani,
sa herë në Korçë më shpie me ato këmbë,
eh, si më shkasin lotët, more shokë, amani!...

Lutje mençurisë

Ti, o mençuri njerëzore,

që na çel sytë në jetë,

që na mëson të shkruajmë

dhe të lexojmë mendjet tona,

na mëso edhe si gjuhën

ta bëjmë më të lehtë,

të mos rrëzojmë mes nesh

mure dhe kolona.

Ti, që shpike mjetet e fjalës,

nga radioja deri te celulari,

na mëso edhe si shprehjet

t’i artikulojmë sa më ëmbël,

të kenë gjuhën bisedore

të zogjve të beharit,

të mos pickojmë njëri-tjetrin

me gjuhë gjarpri në zemër.

Ti që çon njeriun në kozmos

të kërkojë njerëz të tjerë,

na mëso së pari në Tokë

si të sillemi njerëzisht,

si të zhdukim urrejtjen,

dhe të bëjmë miq sa më gjerë,

të mos i sulemi tokësorit

për ta vrarë egërsisht.

Ti, o mençuri, që na mëson

hyrjen në jetë dhe daljen,

që na mëson si të fitojmë

jetëgjatësinë e organizmit,

na mëso edhe si të fitojmë

tolerancën dhe faljen,

që të përsosim qenien njeri

deri në thelbin e shpirtit !

Idhulli i adhurimit tim

për Margarita Xhepën

Ti asnjëherë më parë

nuk kishe si ta dije,

se ke qenë idhulli poetik

gjatë përjetimit tim,

moj artiste me tri dallgë

të florinjta mbi krye,

nga valët e arta

të diellit në perëndim.

Në qytetit tim jugor,

të pashë së pari në fëmijëri,

kur ti vajzë e re

dogje skenën me vargje heroik.

Isha dymbëdhjetë vjeç

dhe u thash shokëve me habi:

“Ka ardhur e bukura e dheut

me zërin magjik! “

Netëve deklamoje

dhe luaje figura femrash,

ditën merrje diell

te pllakat e plazhit fëminor.

Duke lënë të mahnitur

turmën me sy zemrash,

kur dilje nga deti si nimfë

me xixëllim vezullor.

Më vonë gjalluan brenda teje

në filma e skena,

personazhet më tronditës

nga shpirt i kësaj bote.

Flisje me gojën e tyre,

merrje të tyret emra,

unë, i padëgjuari emër,

lumturohesha nga fama jote

Në kinemanë e sharrëxhinjve,

ku filma projektova,

të fola pa zë te perdja,

ku ti flisje gojarisht.

Pa ditur se do bisedonim si miq,

kur të vinte koha

dhe do recitoje poemat e mia

në publik madhërisht.

Tani ti ke në bibliotekë

disa libra nga pena ime,

unë kam qindra role të tua

në raftet e trurit tim.

Moj e madhja artiste,

me tri dallgë thinjash mbi krye,

perëndeshë e bukurisë skenike,

idhull për adhurim.

Arratisje nga kanarina

Kanarinën ma përkuli
kafazi shtëpiak,
ma gërryen vitet
me rrëke mendimesh,
me pakësim gjumi
nga hallet përqark,
dhe tani më hedh
breshërima qortimesh.

Kërkon të shtyp herët
butonin e abazhurit.
Cicëron shpesh:
“Ç’të duhen vjershat?”
Më thotë të qetësoj
pasionet e trurit
me domino lulishtesh,
me nipat e mbesat!”

Breshërimat ia përcjell
te dimrat acare.
Përfytyroj si mbushen
koshat në pemishta,
çiftet që puthen
si zogj në trotuare
dhe vargjet më rrjedhin
nëpër gishta.

Koshin e vjershës
mbush i përgjumur,
derisa arratisem,
humbas udhëve.
Më kërkojnë telefonat
te “Njerëz të Humbur”,
më gjejnë rob
në mbretërinë e puthjeve.

Mikesha e tortave

Mikesha nazemadhe
më tërboi keqas,
me atë gjoksin
dy ballkone torta.
Grisa dy palë këpucë
lustrafine enkas,
për t’i dhënë siguri
me premtime të forta.

Kur u bind tamam
se isha top sekret,
më ftoi në hyrjen
ku jetonte me fqinj.
Te dhoma beqare,
në mesnatën e fshehtë,
hymë pa frymë,
rrëshqitas si minj.

Në dysheme betoni
shtroi dyshekun,
kërcitja e shtratit
mos ndihej matanë.
Ndryshe zhurma
sadopak e mekur,
komshiu fanatik
na bënte hatanë.

Provova të vjedh
dashuri si komit,
kur dihet mirë
se shija e nektarit
te strofka e ariut
të ngec në fyt,
por si mund ta lija
pa nxjerrë mallin?

Zhytur duar e buzë
te gjoksi me tortë,
u gdhimë llangosur
gjer te kërthizat në ije.
Dhe prapë ëmbëlsirën
s’e mbaruam dot,
si hajdutë të uritur
në atë burg dashurie..