( Poezi per Shenvalentinin)

Nimfat e liqenit artificial
të Tiranës,
shfaqen bashkë
me diellin e agimit.
Zbutin gjoksin
në cekëtinat e anës,
dhe shkriftohen
në barin e butë të pyllit.

Teksa mbartin përsipër
barrën e puthjeve,
me thembrat në supet
e qiellit kaltërosh,
digjen të përgjëruar
pas gjetheve tutje,
sytë e picërruar
të vështrimit thinjosh.

Ata me pengje
mes rrudhave të rënda,
të frenuar për orgji
me nimfa bukurie,
për të mos i parë
as netëve në ëndrra,
psherëtijnë tani
kur shullëhen në diell:

-Eh, të ndryshonte toka
kahjen rreth diellit,
të kthehej mbrapsht
numërimi i vjetëve,
të plotësonim ciklin
me nimfa mes pyllit,
mos ta kishim
humbje fatale vdekjen!...