Plasa dhe gati

sa nuk u çava më dysh,

fqinjës te trotuari

t’i tregoja nga dritarja,

ditën e takimin, orën,

vendin, ku e qysh,

pa ditur se poshtë katit

na përgjonte ziliqarja.

 

Para nesh një plep,

degë mbushur me zogj,

shushurinte forma gjethesh

si mijëra zemra.

Dhe fjalët e pazëshme

mund të shkonin kot,

nga lartësia e kateve

me shkallë të shtrembra.

 

Këputa fletën dyshe

nga blloku i xhepit,

dhe zbraza ndjenjat  

si në ethe i ngutur.

E hodha të palosur

mes degëve të plepit,

t’i binte te këmbët

si gjethe e këputur.

 

Por ndodhi

nga prapësitë më tersja.

Era çoi gjethen time

te degët në skiç.

Tezja e saj kapi zogun

si macja me kthetra

dhe u tregoi të tërëve

të fshehtën lakuriq...    

 

Kjo na bindi të dyve

si për dreq,

se nga të fshehtat

që mbahen tepër mbuluar,

dashuria shpesh

ka shansin më të keq,

të mos mbetet asnjëherë

bukuroshe e maskuar...