O letër e bardhë, o stilolaps,

ti kompjuter i papërtuar!

Erdhi çasti t’u vras sytë

dhe t’u sfidoj smirën përsëri,

atyre që u goditet ligësia,

nga leximi i padëshiruar,

i vargjeve që do shkruaj tani

për dashamirët e mi!...

 

Acidet e kërshërisë ulçeroze,

do t’u thartohen përbrenda.

Gjersa të gjejnë rastin

të vjellin vrerin përçmues.

Për gjakun tim të valë

që pasioni më risjell te zemra,

nga frymëmarrjen e mirë

me ndjesinë e artit krijues.  

 

Ata paragjykues të hershëm,

ndonëse të paftuar mes miqve,

shtyhen nga dreqër brenda vetes,

që i gërricin pa pushuar.

Shpesh lënë mënjanë punët,

hallet e tyre të përditshme,

dhe shfaqen pas emrave të rremë

me pasuorde të maskuar.

 

E di që do tërboheni sërish,

Elinda, Luisa, Tur Leshnica...

Por unë do vazhdoj të derdh

shira qortimesh dhe tinguj kënge,

sa herë më vjen të lind foshnja

me rrezatime dritash.

Deri sa të më thahet mitra krijuese

me pjellori nëne.

 

Sepse kam lindur i paracaktuar

për të shëruar e ngazëllyer shpirtra.