SA KEQ ME VJEN  

 

Sa keq më vjen

kur dëgjoj përballë,

blegërin njeriu

si dele e perëndisë,

bën beee!, beee!  

me zërin pallë, 

sa tund lagjen

pranë psikiatrisë.

 

Them me vete,

eh, mendja bën hata,

ndoshta është çmendur

prej dashurisë...

Por më të shkalluar

se ai, janë  ata,

të ulur në oborr

te tryezat e kafeterisë.

 

Një tufë me mjekë

dhe infermiere,

gëlojnë të shkujdesur,

shijojë kafe,

pa pyetur për dhimbje

dhe potere,

kur mjetet qetësues

flenë në rafte.

 

Më vjen të çmendem

edhe vet,

të dal përjashta

t’u bie me shkop

te filxhanët

e maskuar me fërnet,

pastaj bluzëbardhëve

në kokë...

 

Le të thonë më pas,

u çmend i shkreti,

se i gdhend dashurisë  

rimën e metrikën,

le të ndezin infermieret

shkarpa muhabeti:

“Gjynah, që s’erdhi

të bënte praktikën!”

 

Se mua më qan shpirti,

aq keq më vjen,

teksa i çmenduri

fillon të ndërroj avazin,

lë delen e hungëron

ham, ham, ham, si qen,

kafshon zemrën time

me marazin...