Mbete përjetë aty ku ishe,

tek i njëjti horizont i vjetër.

Nuk kishte si ndodhte ndryshe

derisa të murosën te një tjetër.

 

Ne ishim dy dallëndyshe

në shtegtimin tonë të lirë,

dimri egër që na ndiqte,

na shtyu në humbëtirë.

 

Kur ty humbja të përpiu,

klithma ime i shkoi yllit:

Lotët e mallit kush ia fshiu?

Shtegun e buzës kush ia mbylli?

 

Frymën tënde ndjeja larg,

kur shi trishtimi derdhje lot.

Ngrije, shkrije akuj në shtrat,

se zemrën nuk e falje dot.  

 

Magjia jote shpirt e mendje

më lidhi deri në moskthim.

Buzagazin që nuk gjendej,

ta kam në përfytyrimin tim.

 

Koha e gjatë, imagjinoj,

portretin ta ka përpunuar.

Po syri im fotografoi

imazhin e pa tjetërsuar.

 

Do mjaftonin dy gisht letër

për të zbrazur pakëz mall.

Por tani fjalët e blerta,

gjethojnë te lastarët tanë...