Mbahu shpirti im,

qëndro mos u këput,

si lotët e fëmijëve

kur duan bukë!

Lotët e valë

që duan nënën,

që duan zemrën

t’u ngrohë zemrën...

 

Lotët që kërkojnë

strehë në rrugë

që duan shtrat

të bien në gjumë,

që duan lodra,

që duan veshje,

që duan shokë,

dhe buzëqeshje.

 

Vuajtja në shpirt,

qarja në fytyrë,

rrjedh në sytë e tyre

dhimbjen e shkrirë.

Vogëlush i bardhë,

zezak vogëlush,

loti nuk ka ngjyrë 

askund tek askush…

 

Mbahu shpirti im,

lutu, o zot, o zot,

mos paçin fëmijët

vuajtje dhe lot!...

S’duroj dot t’i shoh

me sy duke qarë,

edhe po të pikonin

flori e margaritarë...