Madhështori vraparak i nisur,

me revan në krye të krushqve,

rend ndër shekuj shpinëstolisur,

shpie ngazëllimin e nuseve.

 

Kalin zgjodhi për aleat njeriu,

mes të gjitha qenieve të gjalla,

ndihmës me katër këmbë veriu,

për të ngritur mrekulli të rralla.

 

Kali ishte shoku, ishte miku,

më i binduri te freri i dorës,

më punëtori dhe më besniku,

që lëvizi peshat, i priu kohës.

 

Kali me njeriun mbi shpinë,

afroi malet, shkurtoi udhët,

bëri luftërat që sollën lirinë,

bukën e lëmit, gjithë punët.

 

Në vrullin vigan të njerëzimit,

vërtiti i pari diskun e rrotës,

kali shpejtoi hovin e rrotullimit,  

shpuri përpara vrapin e botës.

 

Koha e re krijoi kalin e hekurt,

katërkëmbëshin qindra kuajfuqi,

motorin me katër kohë të djegur,

për të hipur brenda barkut të tij.

 

Por rendësi me patkonj gome,

kalit i njeh edhe disa epërsi:   

mjet pa defekte i çdo epoke,  

me bindje absolute dhe fisnikëri;

 

Me karburantin mbi çdo leverdi,

pa pyetur për krizat ekonomike,

pak bar apo trastën e vet me tagji,

pa tymosur asnjë ndotje ekologjike.

 

Malit përpjetë, apo lumit përmes,

pa asfalt e policë trafiku të rreptë,

pa fjalë e lodhje zhurmash në vesh,

të çon e të sjell kaluar si mbret...