Më zbrazen në shpirt

jehonat e një fizarmonike,

më derdhen në gjoks

oshtimat e një saksofoni

dhe nis më vallëzon

nëpër pistat e syve

koha kur gjoksi vajzëror

ndizte pasionin.

 

Behari më sjell

psherëtima nën yje, 

vjeshta çuçurima

puthjesh nën gjethe,   

me vegime nga ato

marrëzi djalërie,  

që ikën një herë

dhe prapë nuk kthehen.

 

Lumenjtë vrapojnë

nga brigjet dhe honet,  

të shuajnë tokat

që avullojnë nga vapa.

Çiftet e rinj turren

të ndezin pasionet

mbi hirin e puthjeve

që lamë ne prapa...

 

Koha dogji

zjarret e pasioneve tona,

por mendja dashuritë

kurrë s’i harroi.  

Ndonëse tani fizarmonikat

dhe saksofonat,

përcjellin jetën tonë

që u nis të shkojë...