Një ezmere ëmbëloshe,

shtatëmbëdhjetëvjeçare,

hyri te shpella ime

me gjakun prush të përvëluar,

kur ishim në prillin e ndezjes

së zjarreve moshatare

dhe u ngrohëm përkohësisht

në zjarrin e ndaluar.

 

Pastaj ajo iku

të gjente shpellën e përhershme,

te një tjetër zjarrndezës

që i duhej për jetën.

E përcolla me përqafimin ndarës

të një mikeshe,

duke kujtuar shpesh

zjarrin bubulak që ndezëm.

 

Tani e takoj të thinjur

me mjaft nderim e respekt,

që më shkriu akullin e gjakut

në acarin e kaluar,

kur Zeusi dënonte

zjarrndezjen pa dokument

të firmosur në regjistrat e zjarreve

me hi mbuluar.                                                                  

 

Shtrëngojmë vetëm duart,

ku na fle thëngjilli i hershëm,

si pasardhës të Prometeut

që zjarrin do ndezim sërish,

kur të na rinojë Zoti,

që dëshiron dhe në botën tjetër

të ngrohemi pranë zjarrit  

të madh të dashurisë.