Të zënë përdore

me nipin shkollar,

shkuam në kopshtin

zoologjik të Tiranës.

Edhe në atë mjedis,

djali kureshtar,

pyeste mua,

gjyshin injorant të faunës.

 

Te strucët qafëgjatë

sa njeriu të mëdhenj,

më kërkoi çudinë

për t’i shpjeguar.

Të uritur atë ditë

shpendët budallenj,

çukitnin glasat

që kishin lëshuar.

 

E sqarova se atë

anomali stomaku,

ua krijonte strucëve

vonesa në shërbim.

Kujdestarët e kopshtit

nuk i hante meraku,

ç’hanin kafshët,

kur vetë kishin ushqim.

 

Por desha t’i bëj

dhe qeverisë sqarimin,   

se ne gjyshërit shqipo

me mosha të vona,

që nuk na plotëson

shteti ushqimin,

nuk jemi strucër,  

të çukitim glasat tona!...