Të lidhte martesën

me zinxhir floriri,

njëra injektoi fëmijë

me spermën e huaj.

Se donte njeriun

tek ai burrë sterili,

që fatkeqësia e tij

e kish bërë të vuaj.

 

Ta kishte zinxhirin

si rrezen në mëngjes,

tjetri hapi krahët

për vogëlushin jetim.

Të mos prishej foleja

me zogëzën pa vezë,

të mos dëshpërohej fisi

me zogj në këngëzim.

 

Se zinxhirë të florinjtë

me fuqi magjike,

kishin vetëm fëmijët

me dy doçkat e njoma.  

Për t’u lidhur më fort

këto zemra fisnike,

pa mbetur në shpirt

sterilë dhe beronja...

 

Pasi vetmia e gjatë,

me ndarje të shpeshta,

te gratë lënesha,

dhe burrat mbetur qyq,

ndjehet si zhveshja

e ca drurëve nga vjeshta,

mbetur ngricave

në trishtimin lakuriq.