Kisha mustaqe tė
hijshme qysh nė djalėri, dhe lahesha nė lumė mes kėmbėve tė njė ure. Sipėr njė bareshė e njomė ndiqte kėrcimet
me sy, sikur tė isha dash i ujėrave tė asaj hurdhe.
Ajo nuk mundi tė pėrmbante afshin vajzėror dhe m’u
hodh sipėr gjoksit me gjithė rroba. E kapa ku munda, e shtriva tė thahej mbi zhavor, pa lakmuar trupin shpėrblim
qė e shpėtova.
Tek shihja fustanin qullur e ngjitur nė linja, u krenova qė femra bėhej fli pėr mashkull. Por
ndjeva dhe keqardhje qė pėr mustaqet e mia, kjo flutur hidhej mes lumit tė bėhej shakull.
Veēse i bėra tė
qartė njerėzisht e mė sė miri, se nė mustaqet e mia lėpinte kripė njė dele xanxare, qė po ta kapte si nė lumė nga
flokėt dhe gjiri, ato bukuri trupi mund t’ia shkulte pėr fare.
Vajza mė kundroi me vėshtrim tė kėputur, sikur
kishte humbur delet prapa malit. Dhe me ata sy tė pėrqarė, ajo bareshė flutur, thėrrmoi zemrėn time si gurishtat
e zallit.
Qysh nga ajo ngjarje qė mė fanitej nė gjumė, nuk desha nė fytyrė tė mbjell e tė rrit fije bari.
Tė mos joshja mė vajza me atė hijeshi nėn hundė, tė mos nxija shpirtin tim me mustaqe tė zeza beqari.
|