Me rastin e Shėnvalentinit,
u kushtoj mikeshave dhe miqve tė mi, kėtė poezi:
Kur femra tė do me gjithė shpirt, jeta tė bėhet gjelbėrim
mė fletė, pranvera tė bėhet katėr stinė nė vit, dimri tė bėhet korrik nė dyshek.
Kur femra tė ka shpalosur
zemrėn, gjaku nė damarė tė vrapon si era, truri drejton mendimet shtrembėr, goja tė kullon mjaltė luleshqerrash.
Kur
femra tė do me shpirt tė vėrtetė, nuk ka shkėmb qė tė del pėrpara, nuk ka largėsi nė tokė, qiell e det, nuk
ka nė botė shtigje tė pa ēara.
Kur femra tė shpalos tė gjithė dashurinė, ke brenda mureve tė gjitha kushtet, gatimet
i ke tė gjitha nė kuzhinė, fėmijėt tė mbijnė pėrqark si lulet.
Kur femra tė ka dhuruar trupin pėrjetė, tė
ka falur pėrjetėsisht tė gjitha puthjet, nė shtėpi tė ka kurorėzuar mbret dhe zoti tė ka plotėsuar tė gjitha
lutjet...
|