Fjala ēoban duket mė e thjeshta e fjalėve,
por mbart kuptimin e njė rrapi madhėshtor,
se mbulon relievin e fushave dhe maleve,
ku tingėllojnė pareshtur zile dhe kėmborė.
Nėn hijen e kėtij rrapi ndrit hėna e plotė,
mugullon bari i njomė, tėrfili shtrin fletėt,
mėrzejnė vapės tufat me dele, dhi e lopė,
ulen pėr tė shkruar vjersha baritore poetėt.
Te fjala ēoban tjerr qielli shtėllunga reje,
shiu thur litarė dhe breshri lidh kokrra,
era i bie fyellit me oshtima prej rrufeje,
bora shtron qilimin e bardhė mbi kodra.
Tė kjo fjalė lehin qentė nė gjurmėt e arinjve,
ujqėrit skėrmiten fshehtas nė korije tė largėta.
Teksa kovat mbushen me currilat e gjinjve,
baresha ngroh gjoksin me puthje tė zjarrta.
Te kjo fjalė gėrshėra pret stofin e leshtė,
dhe kostumi i dhėndrit gatit dasmat e vitit.
Nė baxho stanesh ngrin qumėshti i nxehtė,
pėr fuēitė e djathit nga druri i fortė i lisit.
Te kjo fjalė e lashtė sa koha nuk di largėsinė,
nėna pret sisėn dhe vogėlushin merr pėrdore.
Njeriu mban kafshėn dhe kafsha mban njerinė,
duke lidhur mes tyre bashkėjetesėn tokėsore.
Se qėkur hėngri mish e shtrydhi gjinj pėr tė pirė,
njerėzimi i bėri bagėtitė ushqim kryesor tė botės.
Ujku u shpall armiku i pėrjetshėm, egėrsirė,
dhe ēobani u bė lartmadhėria absolut i kullotės.