Ka ardhur njė kohė me njohje tė pareshtur,
kur nė regjistrin e kujtesės sė turbulluar,
fytyrat dhe emrat bėhen aq tė ngjeshur,
sa gurėt e zallit nė lumin e vėrshuar.
Rrokullisur nga vėrshimet e ditėve ujore,
nė shtratin e lėngshėm pėrzihen me njėri-tjetrin,
sa njeriu bie nė hall mos ndoshta turpėrohet,
fytyrės sė mjegulluar t’i thėrrasė emrin.
Por sado tė ushtojė lumi i jetės me rrėmbim,
njė fytyrė e njė emėr mbi tė tjerėt mbetet fiksuar.
Ajo ėshtė ikona e parė e adhurimit me pėrgjėrim,
me buzėt e shenjta, me rėnkimin e paharruar.
Mjafton njė cėrre telefoni: Alo, si je, miku im!
dhe gjithė asaj dite tė ndjej dridhma nė mish.
Se ajo lumin ndal nė vend e ma kthen nė burim,
pėr tė pėrfytyruar atė ikonė, si falesha nė atė kishė!...
Besoj se ajo pamje me emrin qė koha s’e fundosi,
qysh kur fytyrė - emrat tanė u ngjitėn nė hershmėri,
do notojė nė lumin e mendimeve me vėrshime kaosi,
edhe gjatė udhėtimit tė shpirtit pėr nė pafundėsi...