Jetove dhe jeton nė dy mileniume
tė tretin do ta gdhish fitimtar.
Emrin ta dha Fterra jote fatlume,
djaloshi mjek ta shkroi me epitaf tė rrallė.
Shkroi nė gur epitafin e pėrjetshėm.
ta gdhendi te shkėmbi i madh nė ballė.
Epitaf qė e lexon dhe qielli i pashtershėm
dhe e ndrit dielli sa tė jetė bota gjallė.
Do tė jetojė nė shumė milieniume
emri i dashur qė ta stolisi Fterra,
nė malin e Arbėrisė sė bekueme
si s’ka qenė stolisur nė kohė tė tjera.
Me emrin tėnd ti atdheut i dhurove
“Tinguj malesh” ku ndrit rrezja e yllit.
E stolise me “Krahėt e erės” malore
dhe Arbėrisė i hape “Dritaret e prillit“
Ti u rrite me “Katėr plagė tė Shqipėrisė”.
“Nėnėmadhe Fterra” tė edukoi shqiptarinė,
prandaj i kėndove asaj bukurinė e freskisė
dhe me poemė ia pėrjetėsove pavdekėsinė.
Kėshtu ndodh me njeriun jetėgjatė nė vite.
Ti ēdo ditė gdhin, i dashur mik zemėrartė,
duke tė shoqėruar “E fshehta tronditėse”
me shqetėsimin e “Klithmave tė mishit tė bardhė“
Nė mes tė milenumeve ku jeton gazmor,
ndodhin ēudira e mbi ēudira vėrtetė.
Por ti e stolis atdheun me “Ujėsinor”
duke vėnė ēdo gur nė vendin e vet.
Dhe “Era e kėsaj kohe” ledhaton Dardaninė,
pa e rrokur “Lakmia“ pėr troje tė huaja,
siē po i rrokė pėrtej Jonit njerėzinė
dhe ardhacakėt mesjetar pėr kreshtat tona.
Ty tė pengoi “Damkosja e engjėjve“
por erdhe njė ditė nga Fterra bujare,
kur kryeqytetin arbėror tė shqiptarėve,
e kishte kapluar “Marrėzia e madhe”.
“Vajza e kyēur“ tė pėrkėdheli ballin
dhe shprehe troē mendimin tėnd tė shtruar:
Detrat ēdo pėllėmbė tė tokės sonė do lagin
dhe do rriten bijtė te “Matura e paharruar”
Profesor i dashur, miku im i mirė
arti yt na tregon se Shqipėria duhet bėrė,
si komb i vetėm dhe si fis i lashtė Ilir,
ku tė jemi tė lirė dhe tė lumtur tė tėrė.
E ti je lajmėtar i milienumit tė tretė
qė do tė vinte me poezi nė kėto troje.
Ka nevojė Fterra dhe Arbėria vetė,
pėr kėngėn tėnde me zė shqiponje.
II
Fterra e bukur, moj Fterrė shqiptare,
Sa shumė ke vuajtur ti ndėr shekuj,
por sot mė dukesh nuse ballėkrenare,
sot po mė dukesh mė e buzėqeshur.
Dhe sot ti po mė thua edhe mua,
me fjalė tė bukura e zemėr tė dlirė,
Or ti burrė nga Kosova qė e duam
Fterra jonė tė ka njė mik tė mirė.
Krenarinė nė qiell e kishe pasur,
Por nuk ishe kaq e lumturuar,
sepse sot namin ta ka pėrhapur,
emri i njė biri qė tė ka nderuar
Ai ka emėr e mbiemėr me vlerė,
ka mendje e zemėr qė tė lartėson.
Namin shqipes u bė pėr ty Fterrė,
Vullnet Mato emrin ia thonė.
Me zemėr tė bardhė e shpirtin prush
dhe sot i lumtur si askush,
kėto vargje miqėsisht ia dhuroj
e nga larg vėllazėrisht e pėrqafoj
Emri nė shkėmb mė ka dhėnė gėzim.
Vullnet Mato, i shtrenjti miku im
qė mė je gojėmbėl e zemėrbujar,
O bir i shqipes, shkrimtar atdhetar.
Gjermani, 30 mars 2010
