13
I veshur me dokun ushtarak dhe i rreshtuar në kolonën zboriste, po i ngjitesha malit të Shebenikut, të zbardhur nga bora. Në shpinë kisha ngarkuar çantën e rëndë me bukë e djathë për disa ditë dhe në brez lopatën xheniere. Do të bënim shtatë ditë stërvitje, pa ditur asgjë ku mund të ndaleshim. Era e ftohtë me cikna dëbore, ma rrihte fytyrën si me purtekë pareshtur. Ngjitja e të përpjetave të thikta më djersiti aq sa, çdo ndalesë mund të më shkaktonte ftohje të menjëhershme. Për t’u dhënë fuqi gjunjëve të këputur, nxirrja herë pas here nga xhepi një kaush me sheqer.
Te stanet e Dragostunjës u dha urdhri për fushim. Vendi rretheqark ishte lëndinë e pjerrët e mbuluar nga bora. Brenda pak orëve gërmuam vendet, shtruam gjethe dushku dhe vendosëm çadrat personale njëfletëshe, që dukeshin si ato çatitë e vogla, të kolibeve të qenve në fund të oborrit. Brenda tyre mund të hyje vetëm barkas e të flije në borë si qen i vërtetë. Pas natës së parë, pothuaj të gjithë zboristët, shumica nga fshatrat, u gdhinë duke u kollitur.
Tri net nuk fjeta fare, i frikuar mos marr ndonjë pleurit. I kalova orët e tmerrshme të mesnatës duke u rrotulluar rreth zjarrit si dashi në hell. Ndërsa ngrohesha nga njëra anë, nga tjetra bëhesha akull në çast. Mbrëmjen e natës së katërt, komandanti i batalionit më thirri veçmas. Të shkoja në shtëpi, të merrja penela e bojë për të bërë disa tabela udhëzuese për qitjen dhe të kthehesha të nesërmen herët.
Sapo u ktheva në mëngjes, disa nga zboristët më kumtuan, se nga ora nëntë e mbrëmjes kishte shkuar aty komisari i batalionit, Dhimo. Ai ishte një gjatosh faqevarur që s’i mbyllej goja kurrë. Kishte marrë vesh mungesën time dhe pa ditur se më kishte dhënë leje komandanti, kishte britur i nervozuar:
- Kur të kthehet ai i deklasuari, që u shmanget vështirësive, ta merrni, t’ia futni kokën këtu, në baltë dhe ta zvarritni poshtë e lartë, sa ta marrë vesh ç’është disiplina ushtarake! - dhe kishte bërë me dorë nga sipërfaqja e madhe e llurbës së qullët, që ishte krijuar para çadrave prej këmbëve të zboristëve.
Kjo urrejtje e shpallur publikisht, prej këtij komisari shpirtfashist, më shkaktoi krizë tërbimi. Shkova menjëherë takova komandantin dhe ia zbraza të gjithë zemërimin, që më ziente përbrenda, si një tenxhere me presion e tejnxehur. Vura re se edhe fytyra e tij shprehu pakënaqësi të dukshme për një sjellje të tillë. Nga fjalët që tha, kuptova qartë se mes tyre nuk ekzistonte uniteti i verbër, që deklarohej zakonisht. Zemërthyer e i brengosur, i kërkova me ngulm të sqaronte jo vetëm komisarin prepotent Dhimo, por edhe njësinë ku bëja zborin, se atë natë kisha ikur veçse me leje. Dhe e bëri. Për gjashtë ditë mësuam vetëm lëvizjet stereotipe të përsëritura prej vitesh: “Armiku majtas, armiku djathtas, me bajonetë shpo!” Në të cilat, armiqtë e kohës moderne konceptoheshin si thasë me byk, që mund t’u çaje barkun kur të doje. Dhe në ditën e shtatë, shkrehëm nga tre plumba te poligoni aty afër, që pothuaj, të gjithë shkuan për laraska. “Asgjësoje armikun me plumb, me qytë, me bajonetë!”
Megjithatë, ky zbor ishte disi më i lehtë nga ai, kur marshuam tri ditë e tri net pa u ndalur. Derisa kapërcyem Kaptinën e Martaneshit e dolëm në kufi, për të “pritur armikun”, i cili s’e çante kaptinën ç’bënim ne. Dhe në fund, bashkë me disa të tjerë të pamësuar me ecje kaq të gjata, u ënjtëm nga këmbët sikur të kishim elefantiozën.
Por edhe në mbarim të këtij zbori në palcën e dimrit, disa nga ata që ishin ftohur deri në palcë u shtruan në spital.