48
Botimet në poezi, reportazhe dhe shkrime të tjera, të dërguara te revista “Ylli”, ishin vlerësuar në nivelin, që redaksia i kërkoi rrethit të më tërhiqte për redaktor. O zot, Ç’ishin këto ëndrra kaq të bukura, për një ëndërrthyer, siç isha unë, në të shumtën e rasteve!...
Sakaq në komitetin e partisë kishte ardhur sekretar, Isai. Botimet e mia, i lexonte dhe shprehte hapur fjalë të mira. Gjeta rastin dhe i shkova në zyrë kur ishte me humor të mirë.
- Kam punuar një jetë për një ditë, shoku sekretar. Ajo ditë erdhi dhe qëndron në dorën tuaj. Mund ta ktheni në natë, por mund ta lini të shohin edhe sytë e mi dritë të bardhë! - iu shpreha gati me lot në sy dhe vura re, se u prek shpirtërisht.
Kishte filluar fushata e bujshme kombëtare për ngritjen e muzeumeve të fshatrave dhe ai u mendua një grimë. Pastaj kundroi jashtë dritares, duke marrë një shprehje autoritare.
- Po qe se i mbaron muzeumet e fshatrave deri më 10 nëntor, që është dita e çlirimit të rrethit, të jap fjalën e burrit, se do të të lejoj të shkosh te revista “Ylli” dhe me karakteristikë pune të shkëlqyer... - tha me ton thuajse të besueshëm.
Më shkëlqyen sytë si dy yje vere. Sado e lodhshme të dukej, kjo punë përbënte një domosdoshmëri jetike dhe më duhej t’i futesha patjetër. Ishte pranverë, muaji qershor. I hyra kalvarit të ri, i mbushur me një fuqi të çuditshme, të nxitur nga kjo forcë tërheqëse e re, gati kozmike. Porosita te zdruktaria e bazës së arsimit nga gjashtë stenda tip për çdo muzeum të 46 fshatrave. Pra, duhej të mbushja me shkrime historike, fotografi dhe dokumente, sipas veçantive të çdo fshati, 270 stenda dhe rreth 180 vitrina me xham. Madje, të siguroja dhomat dhe t’i përshtatja me ndihmën e pushtetit lokal. Prej këtyre shifrave të dhembte koka edhe t’i mendoje. Por njeriu është qenia tokësore, që ruan kurdoherë përbrënda vetes besimin shpirtëror, se mund të bëjë edhe të pamundshmen. Në të gjitha rastet, para se t’u hyja punëve, më ndodhte si me detin: “Di not dhe do të notoj, sado i thellë të jetë” Për fat, nuk isha mbytur ndonjëherë, ndonëse shpesh ma kishin zhytur kokën dhe më kishin nxjerrë për të notuar në stere.
Fjeta mbi tryezat e vatrave të kulturës, ku bashkë me grupin e djemve që ndihmonin për punët e rëndomta, punova gjashtëmbëdhjetë orë në ditë. Hëngra menynë e trishtuar të mensave të kooperativave dhe shkova në shtëpi vetëm të shtunave, sa për të qëruar lëkurën nga pluhurat e merimangat. Lodhja dhe pagjumësia zvarriteshin poshtë, nën kokën e përkulur mbi stenda, ndërsa lart, diku në hapësirën e largët, ishte shpresa, Revista “Ylli” që ngjallte forcën dhe kurajën. Ata më prisnin.
Erdhi më në fund edhe 10 nëntori, siç kishin ardhur edhe data fushatash të tjera të sforcuara. U përfunduan të tëra në kohë dhe u verifikuan në vend. Fjala ime u tha. Tani mbetej të thuhej fjala e premtuar e sekretar Isait. Ai mblodhi byronë e partisë dhe i vuri në dijeni formalisht, se më kishte kërkuar revista “Ylli”. Pastaj më pyeti:
- Kush të ka premtuar ty, të të lejojë të shkosh në Tiranë?
U habita me pyetjen pa kuptim dhe zgurdullova sytë i tronditur.
- Ju, shoku sekretar!...
- Lermë mua, se votën time e ke, po kush tjetër?
Sikur m’u freskua gjaku dhe e mblodha veten.
- Po qe se kam votën tuaj, nuk besoj që votat e tjera të mos pranojnë të udhëhiqen nga vota e sekretarit të parë. Ndryshe ku është uniteti i radhëve të byrosë... - thashë duke nënqeshur lehtë e duke hedhur një sy përqark.
Shoqja Resho kishte ulur kryet dhe u drejtua befas. Meqë prej kohësh e kishte vjelur arbitrarisht përfitimin e saj, luhati kokën në shenjë miratimi. Më tej edhe sekretari i dytë, tha se e jepte votën. Ndryshe nga të tjerët, sekretari për ideologjinë, Alushi, tha:
- Po kush do të na i plotësoj muzeumet ne, kur të dalin dokumenta të reja?
Sekretar Isai kërceu në çast.
- Po të dalë ndonjë dokument i ri, do ta thërresim dhe ky do të na vijë patjetër, - nënqeshi me qesëndi për fjalët e tjetrit dhe m’u drejtua: - Apo jo?
- Do të vij se s’bën. - thashë me gojë, ndërsa përbrenda: ”Në më pafshi më këtu, më vini qentë prapa, të më bëjnë copa-copa e të më kullufitin!”