25
Ditët e tjera, Klea nuk doli më jashtë as një hap vetëm. E ëma shkonte te dyqani, ulej te një karrige pranë saj dhe punonte shtizat. Unë sillesha përqark, si ai harabeli të cilit ia ka zënë folenë skifteri.
Nuk zgjati shumë, përzemërsia e të atit filloi të errësohej. Dhe pikërisht kur humbet përzemërsia, fillon të zbehet miqësia dhe lind dyshimi, që nisi të përforcohej. Në fillim u prenë lidhjet me kinemanë. Më pas filluan kërcënimet dhe paralajmërimet, e shoqëruara me vështrime të egra nga të dy prindërit. Sharrëxhiu plak po egërsohej. Kur më shihte përballë, i shuhej gazi në buzë dhe fytyra i merrte një shprehje armiqësore të dukshme. Tani kisha hyrë në luftë me një vigan, të cilin e kisha zënë një herë mik, dhe kur kisha dashur të bëhesha më i afërt, më kishte dalë përpara një paragraf i vjetër i njerëzimit, që më kishte thënë: Stop! Njëri është ujë, tjetri vaj dhe ju s’mund të përziheni kurrë.
Një pasdite, i bëra Kleas në dritare disa shenja me dorën te zemra, për t’i dhënë të kuptonte se e doja si vetë zemrën. Ajo më fali një buzëqeshje të shëndetshme, jetëdhënëse. Por ata e kapën në befasi dhe ia mbyllën dritaren me një batanije të gozhduar.
U gdhi një mëngjes i turbullt. Mjegulla kishte veshur drurët dhe gjithçka rretheqark dukej si një peizazh abstraksionist. Te dritarja ime u shfaq vizioni i errët i Sahates, e cila prej dy muajsh kishte ardhur në Stravaj familjarisht. Ajo futi dorën thellë në gjoks dhe nxori një copë letër të palosur. Kujtova mos ishte e saj dhe nuk e zgjata dorën.
- Merre! - ngulmoi. - Klea e ka punën keq!...
Pastaj Sahatja humbi nëpër mjegull dhe unë hapa letrën. Ishte një shkrim i nxituar, me fjalë të papërfunduara që mbaronin në vija të drejta.
Baba- më rrah- mbrë- Un- s’fola far- ish- e kot. Ai ish- inato- shu- dh- fol- shum keq pë- ty. Ai tha d- t’i pres kok- me sëpat- po ki kujde- ruhu pre- tij. Un- ja- jotja sido q- t- vij pun- për kët- mo- dysho as nj- her- Klea”
I shkrova menjëherë përgjigjen e stërpikur të dashurisë sime:
“Perëndesha ime! Përpara të gjithave, duhet të dish, se që atë ditë, kur në gjoksin tim filloi të rrahë zemra jote dhe në kraharorin tënd të trokasë zemra ime, ne nuk i përkasim më vetes, po njëri-tjetrit. Ndaj dhe keqtrajtimi yt më ka dhembur aq shumë në shpirt, sa nuk kam ndjerë ndonjëherë dhimbje më të madhe e më të hidhur. Dhe i vetmi ngushëllim, ishin fjalët shëruese në fund të letrës tënde, që u bënë ilaç çudibërës për shpirtin tim të plagosur. Ajo ngjarje e trishtuar më bindi plotësisht, se ti je një trimëreshë me vendosmëri të rrallë dhe unë jam penduar thellë për të gjitha fjalët e padenja që të thashë në rrugë. Gjendja në të cilën ndodhesh, ma ka gozhduar trurin te rrugëdalja. Përpjekja jonë mund të dalë e fituar, vetëm nëse ti do të vazhdosh të qëndrosh e pathyer. Në majën e pyllit të Vishokut, te një bregore e zhveshur, kam parë një panjë të bardhë, që gjelbëron e vetmuar. Atë e godasin erërat e tërbuara pareshtur, por ajo shtrëngon rrënjët fort dhe qëndron kryelartë me shtatin të zgjatur nga qielli. Mbahu, moj panja ime e bukur! Se përndryshe, para teje kam për t’u tharë unë, ahu yt, me rrënjë të cekëta në këtë pyll. Jo nga sëpata, po nga vreri i dëshpërimit…
Nëse ajo letër do të kishte rënë në dorën e sharrëxhiut vigan, atëherë në kokën e tij, do të ishin mbledhur të gjithë xhindet e inatosur të pyjeve. Dhe unë duhej të gjeja vrimë për t’u futur, që të mos më pritej koka si e gjeldetit të Vitit të Ri. Por Sahatja e kishte shpënë atje ku duhej, duke përdorur marifetet e një vajze që përgjërohej nga dashuria e saj dhe mosdashuria ime. Që kënaqej vetëm me një buzëqeshje të ftohtë te dera e kinemasë.