26
Ishte e habitshme, se si në fatin tim, prapësia arrinte ta përmbyste aq shpejt mbarësinë dhe dëshpërimi ia zinte vendin gëzimit. Pikërisht, në këto rrethana delikate të momentit më kulmor, kur ndjenjat e mia të ekzaltuara nga dashuria për Klean kishin marrë përgjigjen e saj pozitive, ndodhi ajo që s’ma priste mendja kurrë. Një fatkeqësi e paimagjinueshme edhe sikur të vrisja mendjen ditë e natë, si mund të më gjente një e keqe e tillë. Vonë, pas mesnate, dikush kishte shqyer kasafortën e zyrës së sektorit të furnizimit të punëtorëve dhe kishte rrëmbyer çantën e arkëtarit, me disa qindra mijëra lekë, të grumbulluara nga xhiroja e dyqaneve.
U lajmërua urgjentisht Dega e Brendshme e qarkut të Elbasanit dhe brenda ditës erdhën ekspertët bashkë me qenin e zbulimit. Pasi nuhati kasafortën te zyra, usta qeni, i sprovuar në aso punësh, erdhi dhe u fut nën dyshemenë e kinemasë. Kërkoi një copë herë deri thellë mes shtyllave mbajtëse, të zbuluara nga ana e përroit. Gjeti aty çantën bosh. Dhe me të ndër dhëmbë e duke tundur bishtin, doli triumfator te sheshi para kabinës sime, ku e priste grupi i policisë. Çanta e gjetur aty, u bë tani fotografia e enigmës. Bashkë me sytë që u ngritën përpjetë nga kabina, m’u ngritën edhe mua qimet e kokës përpjetë e më ngriu gjaku në deje... “Dreq, o dreq i prapë, ç’më je qepur kështu e s’më ndahesh!” thashë me vete dhe ndjeva se më iku truri.
Zyra ku u vodh arka, ishte pothuaj një kilometër larg nga kinemaja. Tejet e habitshme, se si për të fshehur gjurmët, vjedhësi i rafinuar gjeti pikërisht atë vend, nga mijëra të tjerë rretheqark. Po përse që e marrtë djalli e marrtë!... Normalisht, pasi mori paratë, çantën bosh ai mund ta kishte hedhur në përrua, të zvarritej pa u diktuar, derisa të arrinte lumin poshtë luginës. Mund ta kishte varrosur në thellësi të pyllit, e kudo gjetkë që të mos gjendej kurrë. Por jo dhe jo! Sikur ta kishte shtyrë i paudhi, shkoi pikërisht aty ku bëhej e keqja. Ec e mos mendo po deshe, se ishte pikërisht fati im i pamëshirshëm, që e thirri atë hajdut mizor, për të përmbushur një fatkeqësi të parathënë.
Krejt natyrshëm, pista e parë, që u shënua në bllokun e ekspertëve, ishte kinomekaniku i ardhur nga larg. Sigurisht, për të siguruar para. Ndryshe ç’kërkonte ai deri këtu mes pyjeve?...
Së pari u pyetën krerët e sharrës. Drejtor Reshiti më tregoi më vonë se u kishte thënë atyre ca fjalë që u kishin bërë përshtypje: “ Ai djalë mund të shohë një qyp me flori dhe të mos i ngjitet në dorë asnjë verdhushkë. Po në paftë ndonjë zoçkë leshverdhë, i ngjiten sytë për qamet! ”
Megjithatë, Dega e Elbasanit nuk i vuri në peshore fjalët e tij, por kërkoi sqarime nga Dega e Sarandës. Tamam në këtë kohë, u shfaq aty operativi i sigurimit. Ndryshe nga disa bukuroshë, që zgjidheshin për punë të tillë, ai ishte një thatanik nofullgjerë, me emrin Muçi dhe me një ngërdheshje karakteristike. Si qylaxhi profesionist, qeshte për hiçmosgjë, pinte si i limaksur dhe sa herë e qerasnin frikacakët, në vend të fjalës “gëzuar“ rrëkëllente gotat hajdutshe dhe thoshte : “Hajt, të rrojë sebepi! “ Disa, që i kapte ngushtë në tavolinë dhe detyroheshin të hynin në borxh te banakieri, e përmendnin në intimitet, duke ia ndërruar germën e tretë të emrit. U dukej kësisoj sikur hakmerreshin.
Filloi të më afrohet buzagaz, duke pyetur së pari për filmat. Në fund fare doli te çanta, të cilën, sipas tij, s’mund ta kisha marrë unë kurrësesi, edhe sikur të isha budalla ta fusja nën kinema... Pastaj më tregoi ato anë të biografisë, të cilat pandehja se nuk i dinte njeri këtu mes pyjeve. Por sipas interpretimit të tij, damka ime e zezë ishte më e zezë nga ç’e dija unë. Dhe, për ta zbutur disi sterrosjen e saj, duhej të bashkëpunoja me të kundër armiqve të popullit, që gjendeshin kudo. Iu përgjigja se isha i gatshëm t’i kapja edhe për fyti armiqtë e t’i dorëzoja në Sigurim. Ai u kënaq me këtë frazë dhe mbeti në pritje për të ardhmen.
Mirëpo, veç refuzimit të nënës për të bërë këtë palaçollëk hafijesh, një letër e saj më kishte vënë në dijeni, për dikë që kishte dalë kohët e fundit nga burgu. Ai i kishte treguar, se babait tonë nuk iu ul dënimi si të tjerëve, vetëm se kishte kundërshtuar të bëhej spiun i shokëve të burgosur. Këtë s’mund ta bëja kurrë unë, i biri, duke qenë edhe pa pranga.
Pasi më hodhi një vështrim provokues, Muçi më shkeli syrin dhe tha, se në sharrë kishte vajza të bukura, mbase ndonjërës, ia kisha vënë syrin, apo jo... Dhe në fytyrën e tij feksi një buzagaz i lig. Ironia dhe agresiviteti i këtij njeriu, më trazoi ligsht nervat. U rrëqetha me krupë dhe mendova në heshtje, se këta civilë të maskuar, me koburen nën xhaketë, të fusnin hundët deri në erën e sqetullave dhe kërkonin të dinin edhe pëshpërimat e pleshtit.
Nuk zgjati shumë dhe u mor vesh se vjedhësi ishte kapur. Kishte qenë bariu i bagëtive, që thereshin për mensën e punëtorëve. Vëllai mustaqemadh i Ashur Çurit, përgjegjësit të furnizimit. Ai kishte thënë, se çantën bosh mund ta kishte zhdukur lehtë. Po donte patjetër ta vendoste dyshimin diku larg të vëllait. Dhe këtë e bëri njësoj siç largonte qurrat nga mustaqet, që i fshinte me mëngën e leshtë të xhaketës, pa menduar se i mbeteshin sërish mbi vete.
Ashtu si jehonat e bubullimës edhe krismat e fatkeqësisë erdhën shkallë pas shkalle. Motrën Naxhie e kishin thirrur në komitetin e partisë, për të mbushur një karakteristikë të re. Duhej të shënonte se babai kishte qenë agjent i grekëve, kishte fshehur në shtëpi mitraloza, pushkë dhe radio transmetuese... Ajo kishte kërcyer përpjetë, duke thirrur: “ Ç’janë këto marrëzira, kush i ka thënë këto për një mësues, që të vetmen armë, kishte një stilograf të vjetër?“ Por ata i treguan shkresën e Degës së Sarandës, të përcjellë nëpërmjet komitetit të partisë. Ku përveç të tjerash, thuhej se vëllait të saj, për të cilin kërkoheshin të dhëna, nuk duhej t’i jepej punë as ndihmës murator... Dhe pas kësaj, organizata e partisë e zbriti në kandidate, për mossinqeritet në dokumentet personale. “Me një fjalë, - përfundoi Naxhia, - ç’kishte thënë Partia, e kishte thënë perëndia, dhe duhej të përgjigjesha vetëm “Po” që të mos më përjashtonin fare...”
Sikur të mos mjaftonin të gjitha këto, erdhi pa u vonuar në Stravaj edhe sekretari i bashkimeve profesionale të qarkut. Pasi bisedoi me drejtor Reshitin, të dy bashkë më njoftuan, se për shkak të shkurtimeve në organika, ishte vendosur që operatori i kinemasë t’i kalonte ndërmarrjes së sharrës. Dhe derisa të gjendej ndonjë shtesë në organikën e këtushme, bashkë me kinemanë duhej të bëja edhe punën e elektricistit. Të lëshoja e të mbyllja ujin që vërtiste turbinën e gjeneratorit dhe të merrja pagën e tij. Kush mund të thoshte “Jo”, kur mund të përfundoja më keq... Disfata e pësuar, më bëri të mendoj se isha një viktimë e përjetshme, që duhej t’i prisja të gjitha goditjet me durim. Dhe e vërteta është, se asnjë gjeneral nuk do t’i kishte pritur disfatat më i heshtur e më krenar se unë.
Tani drejtori dhe sidomos sekretari i partisë së sharrës, një kovaç i quajtur Shaban Jevgu, një gorillë, që i digjej cigarja në buzë e i varej hiri si krimb, më shihnin me sy të ftohtë. Ata ishin mirinformuar për biografinë time, madje me informim të deformuar.