20
Ka çaste në jetë, kur njeriu del jashtë kohës dhe hapësirës ku jeton. I dënuari me vdekje harron dënimin, i sëmuri harron sëmundjen, sakati harron gjymtimin. Kësisoj edhe unë kisha kohë, që në pasqyrën e shpirtit nuk e kisha parë fytyrën e njollosur me damkën e pashlyeshme. Nga kinemaja te fizarmonika, nga librat te klubi, nga sytë e mëdhenj bojë deti te këmbët e bardha me qime, pata harruar cili kisha qenë para pak kohësh. Këtë ma kujtoi rasti i keq, kur desh më ngriu zemra nga e papritura tronditëse.
Ishte e mërkurë, afër mesditës. Duke shkuar krejt i shkujdesur te sheshi i shtruar me çimento para klubit, pashë gjënë më të pabesueshme për sytë e mi. Në tryezat e jashtme, ndanë xhadesë nacionale, pinte kafe, me drejtor Reshitin dhe Qemalin, kryetari komitetit ekzekutiv të Sarandës, Tahir Gremi. O perëndi, ç’po më shohin sytë!... Jo, jo, s’ka mundësi, mund të jetë ndonjë fytyrë e ngjashme!... Por shenja e prerjes te faqja, kasketa ballore me strehë, xhaketa ushtarake pa spaleta dhe çizmet prej meshini, ishin pikërisht ato që më kishin parë sytë me dhjetëra herë në Sarandë. Pastaj kur pikasa ndanë xhadesë edhe gazin e tij me targën SR, zura kokën me duar. Dhe duke bërë një rrotullim të plotë, ia mbatha nga sytë këmbët. Me vrapim të pavetëdijshëm, sikur të kisha djallin përbrenda, kapërceva urën e pasarelit mbi Shkumbin dhe dola te hidroturbina e vogël, që furnizonte barakat me energji elektrike. E gjithë kjo turrje vrulluese, u komandua nga truri i çoroditur prej frikës, se ai kishte ardhur për të informuar drejtuesit të më hiqnin nga puna. Pra, duhej të mos më gjenin, kur të më kërkonin për ballafaqim. Ndryshe, ç’kërkonte ai nga aq kilometra larg, të pinte kafe me drejtuesit e këtushëm... Zemra më rrihte me gjëmim dhe rashë në humnerën e një dëshpërim tejet të thellë. Më erdhën ndër mend lloj-lloj veprimesh. Por sidomos, mënyra se si duhej t’ia mbathja fshehtas e të shkoja sërish, aty ku kisha vuajtur dhe isha përbuzur aq shumë...
Prita në vetmi tri orë të mira, derisa nga uria s’po duroja dot më tej. Zbrita ngadalë e me sytë katër, duke iu shmangur xhadesë. Mendova të afrohem pa rënë në sy, për të nuhatur diçka nga ajo që kishte ndodhur. Kalova me zemërdridhje prapa klubit dhe vura re, se njeriu aq i frikshëm për mua, nuk ishte më aty. Më dukej sikur të gjithë ata që hidhnin sytë drejt meje, thonin, ja, ky është ai për të cilin erdhi sot deri këtu kryetari i Sarandës. Eca më tej dhe hyra në mensë, me shpresë se mund të takoja ndonjërin nga dy të tjerët. Po asnjëri nuk ishte aty. Hëngra drekë me ngut dhe dola për të gjetur Qemalin, i cili, patjetër, do të më shfaqte i pari opinionin për çka ishte folur.
Dhe e gjeta te dhoma e tij e gjumit, ku sapo ishte shtrirë të pushonte. Ai u çua i habitur dhe më bëri vend të ulem. Ia ngula sytë depërtues për të kapur në çast reagimin e fytyrës së tij.
- Hë? - tha si gjithmonë duke u çelur në pamjen e vet dhe zbuloi dhëmbët e zverdhur nga duhani. - Ç‘hall ke? Të shof të prishun në fytyrë, mos je zanë me ndonji?
U mbusha me frymë thellë dhe, duke u rrekur të mposht trokëllimën e çakorduar të gjoksit, i thashë me mundim:
- Pse, mos jam zënë me ndonjë deri tani?...
- Jo, s’je nga ata çuna ti, po sikur je zverdhun pak.
E mblodha veten dhe në çast lëshova nga goja ç’më erdhi ndërmend.
- Kam vrapuar të të pyes, a mund ta shfaq filmin nesër paradite për nxënësit e shkollës së fshatit Hotolisht. Se mësuesja pret përgjigje dhe nuk desha të të shqetësoj aty te klubi, kur ishe me drejtorin dhe atë oficerin...
Ai vuri sërish buzën në gaz.
- Ç’ne oficer, bre, ai ishte kryetari i komitetit të Sarandës.
- Ç’deshi deri këtu?
- E çoi ministria me sigurue dy makina dërrasë për ndërmarrjen e ndërtimit të Sarandës.
Desh thirra me zë, “Po fol, mor, të shkretën, se po më çahet zemra!” Po nuk shqiptova asgjë, se më topiti rënia e menjëhershme e tensionit nervor. Ndoshta atyre as u kishte shkuar ndërmend ato çaste që unë isha nga Saranda. Dhe aq më mirë për mua. Pastaj Qemali më udhëzoi, se mund të shfaqja film për shkollat rretheqark, po të ishte ndonjë luftarak ose pa shumë dashuri.
Brofa në këmbë, i shtrëngova dorën me rrëmbim dhe shkova në dhomën time. Rashë përmbys mbi krevat, për ta marrë disi veten nga ethet e tmerrshme të makthit, që më kishin kapluar për mëse tri orë. Frika e pëllumbave prej skifterëve të fuqishëm dhe frika e të përndjekurve prej pushtetarëve të diktaturës, ndryshojnë mjaft. Por kanë të përbashkët zemërdridhjen. Merrni në duar një pëllumb të trembur kësisoj, për të dëgjuar kambanën e vogël në kraharorin e tij.