PASTHËNIE

Deti në ngjyrë gushrosaku, Kodra ballkon e Sarandës dhe ishulli i Korfuzit, janë tri pamjet aq të dashura, që kam këto çaste para syve. Pikërisht te kodra ballkon, pika më e avancuar e qytetit, Fonsi me punën në Greqi, dhe Monda me pikturat e saj, kanë blerë nga një apartament për verim.
Jemi ulur bashkë me Klean në ballkonin e katit të tetë, përballë ishullit grek. Aq afër detit, sa mund të hedhësh një karafil adhurimi për valët kaltëroshe. Atje tej, mes refleksesh që të lëbyrin sytë, shpejtojnë vaporë turistik të mëdhenj, si ishuj të bardhë lundrues. Bulurima e largët e dallgëve, me një farfuritje bukurisht të kaltër, na shëron shpirtin e na bën ta tresim përbrenda jehonën e dhimbshme të kohërave nga u nisëm. Pulëbardhat, me krahërrahjet e tyre të hareshme, sillen mbi ballkonin tonë pareshtur, si për të na shprehur mirëseardhjen përzemërsisht. Flladi jetëdhënës i pasdites freskon portokallin e nxehur të diellit. Dhe në çastet kur, me flakërimën e vet të kuqërremtë, zbret i tëri për t’u freskuar në det, nusja e Fonsit, Miranda, bashkë me Evën e Armandos, nxitojnë të na freskojnë edhe ne me pije freskuese.
Mozaiku i nipërve dhe mbesave më kanë rrethuar me pyetje të pareshtura, për detajet e shumta të përshkruara te ky roman i pemës së tyre gjenealogjike. Sapo e kanë lexuar në dorëshkrim të printuar dhe duan të zhbirojnë gjithçka. Pasi truri i tyre nuk e përtyp dot absurdin e njollosjes me damkën e zezë, të fshirë nga balli ynë, Gleni thotë i përdëllyer:
- Unë i ngjaj gjyshit!
- Jo ti, unë, unë! – i përgjigjet Rei.
- Gjyshes i ngjaj unë! – ia pret Jonida.
- Unë, unë! – ngulmon Megi, që sapo ka ardhur nga Greqia.
Na gurgullon aorta e zemrës, që te këta lastarë të rinj të gjakut të përbashkët, unë dhe Klea shohim lëvoren tonë të ngjashmërisë, gjethet e dëshirave të gjelbra dhe sythat e përjetësisë.
Ndërkohë Monda po përgatitet për të shkuar në Suedi, e ftuar të marrë pjesë në ekspozitën evropiane, ku janë paraqitur tre punime të saj. Sakaq, unë po i bëj leximin e fundit këtij romani, për ta çuar në shtyp. Tani im vëlla, Agimi, ka në Sarandë një shtypshkronjë moderne dhe unë kam në Tiranë një shtëpi botuese. Të tjerët kanë krijuar biznese të tjera. E kaluara na takonte neve, por ne tani nuk i takojmë më asaj.
E kërkuam gjithë jetën këtë oksigjen lirie për bronket tona të asfiksuara. E pritëm me besimin e pakompromentuar te ndryshimi i domosdoshëm dhe me stoicizmin e durimit të zgjatur, për eliminimin përfundimtar të përparësive të keqvendosura në shoqëri. Dhe prapë mbetemi me shpresën e mëtejshme, që pikëpamja shekullare, ku secili shtypës, ose i shtypur, në pozicionin e vet plotëson ciklin e dhimbshëm: mjerimi i disave përbën të mirën e të tjerëve, të mos gjejë asnjë terren. Ideja është, që gjithkujt, i modeluar nga Krijuesi i Madh për të njëjtin qëllim, t’i jepet një shans për të jetuar si njeri mes njerëzve. Për arsyen madhore, se në rruzullin tokësor, që kemi zgjedhur të jetojmë ardhjen tonë të përkohshme, vijmë rrotull së bashku e të pandarë me ujëra, pemë, kafshë e shkëmbinj. Dhe se nuk ka Tokë të cilën duhet ta zotërojnë vetëm disa, dhe nuk ka qiell të cilin duhet ta fitojnë vetëm disa të tjerë.

FUND