14
Drejtori i teknikumit të minierave dhe gjeologjisë në Përrenjas, kërkoi krahas kabineteve edhe ngritjen e muzeut të shkollës. Për këtë qëllim, më vuri në dispozicion mësuesen e re të historisë. Florika ishte një vajzë korçare, që bënte këtu vitin e dytë. Me shtatin e saj të hajthëm, me fytyrën prej gjimnazisteje, ku shquheshin dy dhëmbë pak të mëdhenj që zbukuronin buzagazin e saj të këndshëm dhe me elegancën e veshjeve sportive, ajo binte në sy menjëherë.
Sapo filluam punë, bleu në librari romanin “Ujësinor” dhe zuri të më rendiste me superlativa përshtypjet e saj për paraqitjen e bukurive të pyllit e sidomos për përshkrimet e ndjesive të holla të dashurisë. Ngulmoi me pyetje të gjata, se si mund t’i ndjente shkrimtari ato që ndjen një vajzë e dashuruar.
Florika mblodhi materialin historik, bëri maketin, përcaktoi objektet dhe më shoqëroi në të gjitha mjediset, ku fotografova për stendat e muzeut. Sajuam bashkë një aparat stampimi, duke modifikuar pjesën e përparme të epidiaskopit të laboratorit të fizikës. Fotografitë e para me format të madh dolën mjaft të qarta, falë dy objektivave të fuqishën të këtij aparati. Ajo u bë tepër kureshtare për të parë procesin e stampimit dhe kërkoi të hynte bashkë me mua në kthinën e errët të kabinetit. I bëra të qartë, se duhej të kishte mjaft durim, për të mos dalë nga dhoma e mbyllur me kyç, derisa të mbaronte tërësisht procesi. Ndryshe, letrat fotografike merrnin dritë dhe dilnin jashtë përdorimit. Por kureshtja e saj ishte më e madhe se druajtja ime për tu mbyllur me të, gati një orë.
U mrekullua dhe gazmonte, sa herë figurat merrnin formë në legenin e zhvilluesit të lëngshëm. Drita e kuqe e zbehtë që shërbente për të dalluar punën, e bënte mjedisin dhe fytyrat tona të dukeshim sikur ndodheshim në hënë. Me përshtypjen e të qenurit larg tokës, në kushtet e një afërsie të mbyllur, gati te fryma e përbashkët, në trurin e secilit lindi pyetja: Ç‘mund të bëjnë tjetër një femër e një mashkull të kyçur për shumë kohë në një kthinë të errët, përveç stampimit?... Kështu, ndokund dhe ndokur magjepsja e dy qenieve njerëzore të ndryshme gjen cakun. Dhe papritmas u puthëm vetvetiu një copë herë të gjatë, pa menduar fare për identitetin e njëri-tjetrit. Sakaq, nga tejzgjatja e kohës së qëndrimit në zhvillues, fotografitë e fundit ishin bërë blozë.
- Ke puthje të ëmbël... - tha Florika duke dihatur shpesh.
- Të tjerat i kam shumë të hidhura.
- Për të hidhurat jam kurioze...
- Helmet e mia janë karbonizuese, të nxijnë më keq se këto fotografi.
- Më mirë ashtu, se sa gëlqere siç jam...
U puthëm edhe një herë më me pasion. Kur ndjeva se gjoksi i saj, me gjinj të vegjël si gurë, u ngjesh fort mbi gjoksin tim, m’u duk sikur jeta filloi nga e para. Shpirti im i ngurtësuar nga telashet, u shkri e lulëzoi nga kjo puthje. Por befas, nëpër labirintet e fshehtë të trurit tim, vrapoi furishëm imazhi i fiksuar i Kleas. Ajo m’u shfaq ndër sy, me vështrimin akuzues për shkeljen e premtimit të dashurisë së përjetshme. Trokitja elektromagnetike e saj në zemër, më kujtoi se njeriu mund të dashurojë vërtetë vetëm një herë. Mbase këto tani, ishin instinktet e mia të trashëguara prej kafshëve, të cilat nuk po i frenoja dot. Edhe pse në raste të tilla kam qenë gjithmonë në ndeshje boksi me vetveten dhe vetëdija më ka hedhur nokaut, krejt përmbys e me hundë të gjakosur, prapë kisha filluar ta gjej si të pranueshëm faktin, se mund të duash shumë dikë, e të flesh me një tjetër. Ndoshta se instinktet janë si lëndët me peshë specifike fare të lehtë, që vazhdimisht dalin nga thellësia e ndërgjegjes, për të notuar mbi sipërfaqe dhe ajo përpiqet t’i fundosë sërish e sërish. Frojdi, si mashkull, mbase i ka konstatuar këto së pari te vetja.
Pas ca ditësh, në orën nëntë, krejt papritur, Florika trokiti te dera e shtëpisë në Librazhd. Pastaj pa pyetur fare për stepjen time, hyri në studion ku po merresha me sistemimin e librave. Duke marrë një pozë, që i nxori në pah tërë hiret e saj, ajo tha se kishte ardhur për një seminar lënde dhe do të ikte pasdite. Ishte si zambak mëngjesi i sapoçelur dhe kundërmonte nga një parfum ngacmues, që të shtynte me ngulm drejt shtratit. Në këto rrethana, ishte e pashmangshme përsëritja e skenës te kthina e errët e stampimit. Madje me pasion të shfrenuar. Ndryshe, burri i krijuar për të qenë luftëtar aktiv, jo moralist romantik, nuk ka si të ketë durim në cep të shtratit të vet me një femër pushtuese kaq të zjarrtë. Dhe sidomos kur ajo zbuloi së pari gjinjtë e saj të vegjël e joshës me atë aureolën disi të zeshkët rretherrotull thithkave. Në një rast të tillë, potenca mbetet e vetmja krenari mashkullore, ndryshe tërheqja nënkupton impotencën dhe kjo është mjaft e rëndë e fyese. Mirëpo, në çastin kur temperaturat kishin shkaktuar tek të dy dridhmat e padurimit dhe Florika po hiqte këmishën e hollë për të zbuluar tërësisht enigmën lakuriqe të trupit të saj me linja vajzërore të hajthme, ndodhi një çudi e mahnitshme. U ndie hapja me çelës e derës së jashtme dhe hyri në korridor Klea. U rrëqethëm deri në fund të këmbëve.
Gjithçka mund ta kisha besuar, po se ajo do të kthehej nga puna në orën dhjetë, si asnjëherë tjetër, nuk ma merrte mendja kurrë. Ndoshta e kishte sjellë vetë zoti, duke parë se po nëpërkëmbej e drejta e saj hyjnore. Ndërsa po dridheshim në heshtje, duke përgjuar lëvizjet e saj, filluam të vishemi për të qenë “të pafajshëm” gjithsesi.
Klea u suall dy-tri herë nëpër korridor dhe më thirri në emër. Nuk u përgjigja. Lëvizi fort dorezën e derës, që mbahej mbyllur me çelës automatik, qysh kur shoqet e saj nuk kishin kthyer librat. Florika ishte bërë si limon nga fytyra dhe duke mbajtur dorën te zemra, gati sa s’po i binte të fikët.
- E di që je aty, - tha Klea me ton të rëndë. - Pashë hijet tuaja që lëvizën nën derë, po nxirre atë që ke aty brenda !...
U spostuam anash dhe sërish nuk u përgjigja, për ta shtyrë të besojë se i kishin bërë sytë. Të ndodhesha në një galeri nëntokësore, i mbyllur papritmas nga shembjet e shkëmbinjve, mbase nuk do ta kisha ndjerë veten më të asfiksuar se në ato çaste. Shkëmbinjtë e fjalëve të Kleas po më zinin frymën. Kam dëgjuar gra të thonë: “Burrat janë si qeni.” M’u duk vetja zagar.
Pas një pritjeje të gjatë dhe duke u sjellë nëpër dhoma, ajo doli në ballkon. Po rrekej me shpresë se mund të shihte diçka nga dritarja me perde jeshile të mbyllura. Ndoshta edhe vonohej qëllimisht, për të mos ndeshur faktin gjakprishës. Atë çast, në mënyrë të rrufeshme çela pa u ndier bravën automatike dhe e nxora Florikën nga porta e jashtme, që ishte një hap larg derës së studios. Pastaj, kur ime shoqe u kthye sërish në korridor, çela derën plotësisht dhe luajta teatrin justifikues më të poshtër nga të gjitha herët. Gjoja isha në gjumë të thellë, ngaqë kisha shkruar natën dhe ajo më kishte zgjuar.
- Lëri ato se nuk i ha unë, po ç‘e bëre atë që kishe brenda?
- E ktheva në zog dhe fluturoi, - i thashë me një nënqeshje të lehtë, duke vënë re lëkundjen e saj në dilemë. - Pse ke filluar të dyshosh kaq shumë?
- Sepse ti ke filluar të ma dredhësh.
- Je bërë xheloze e po më përgjon!...
- Nuk është e vërtetë.
- Atëherë, pse erdhe në këtë orë?
- Kisha harruar çelësat e kasafortës. Po ti pse e kishe mbyllur derën nga brenda?
- Do kem lëshuar automatikun padashur.
- Pse s’e hape kur të thirra?
- Nga inati që dyshove.
- Dyshova?- ajo shqeu sytë e rënduar nga pezmi. - Po dy hijet tuaja nën derë që i shihte edhe i verbëri?!...
- Mos u merr me iluzione optike! I ke parë lodrat pas çarçafit, se si hijet e gishtave duken kafshë të ndryshme dhe gishti i vetëm duket dy...- u orvata ta bëj kuptimplotë mohimin tim, për ta qetësuar e për të mos i shkaktuar vuajtje.
- Mjaft me këtë histori! - tha zemërthyer dhe doli.
Ajo nuk e honepsi këtë shpjegim bajat dhe ndonëse nuk e pa dyshimin e tmerrshëm me sy, marrëdhëniet tona u tronditën paksa. Dukej sikur mbi ndjenjat e zjarrta të dikurshme, kishte rënë një shi i ftohtë. I ndodhur nën pushtetin e zemërimit të saj të heshtur, mbeta në pozicion inferior për disa kohë.
E kuptova edhe vetë, se një gjendje e tillë s’ishte normale. Nuk ishte problemi i qenies apo jo, burrë-qen. Fillova të arsyetoj, se duke përfshirë të gjithë gjerësinë e nevojave të njeriut, ndoshta kisha nevojë shpirtërore të domosdoshme ta kompensoj urrejtjen klasore që më kishte qerthulluar kohët e fundit, me dashuri njerëzish, pa arritur të bëj mes tyre dallimin gjinor. Ndryshe s’kisha si e shpjegoj mosfunksionimin e sigurt të sistemit të frenimit. As mendoj se ishte nevoja nxitëse e krijimit që, sipas intervistës së Heminguejit, përcaktohej nga gratë, politika dhe paratë.
Kur shkova në Përrenjas, Florika më tha, se ishte ende po aq e tmerruar nga ajo ngjarje. Por dhe unë isha i tronditur. Kështuqë asnjërit nuk i vajti mendja për të shkuar sërish deri te këmisha. Në vjeshtë ajo u transferua në Korçë dhe në këtë mënyrë u shmangëm vetvetiu nga karbonizimi prej helmit të parathënë gjatë stampimit.