3
Ruaja në shtëpi disa revista “Stern” të dhuruara prej gazetarit Pipi, kur ika nga revista “Ylli”. Ato ishin analoget gjermane të revistës sonë, të abonuara nga redaksia. Nuk di se si Sherif Merdani, që punonte tani në shtëpinë e kulturës, kishte nuhatur, apo mendonte se duhej të kisha ndonjë revistë të huaj. Ai më erdhi në shtëpi. Tha se kishte blerë një stof me kuadrate për kostum dhe donte të shihte ndonjë model. Me mjaft mëdyshje, kuturisa dhe i nxora dy prej tyre. Kërkoi në dyqindepesëdhjetë faqet e secilës dhe skicoi diçka që i pëlqeu.
Pas pak ditësh u muar vesh se këngëtari i dëgjuar dhe shpesh i shpallur fitues në festivalet kombëtare, ishte arrestuar papritmas. Kjo kishte ndodhur pas një koncerti me të rinjtë dhe fansat e shumtë të muzikës së lehtë në pallatin e madh të kulturës në Tiranë. Adhuruesit e tij kishin brohoritur me ovacione të gjata “Sherif, Sherif!” në vend të brohorimës standarde “Enver, Enver!”. Por sapo kishte dalë për të shkuar në hotel, kalecat e sigurimit i kishin vënë prangat. Ky vend kishte në të gjitha sferat vetëm një sulltan, dy s’mund të bëheshin kurrësesi. Ishte fill pas Plenumit të Katërt të kupolës së Partisë, për ndikimet e huaja në letërsi dhe arte. Ndonëse arrestimi iu bë në Tiranë, ylli shqiptar i këngës, u suall menjëherë në birucat e zeza të degës së brendshme të Librazhdit. Dhe e mjeruan në ditët më të lumtura, kur gatitej të fejohej me folësen më të bukur të televizionit shqiptar.
Me prangosjen e Sherif Merdanit, tmerri hyri edhe në familjen time... Të dyve me Klean na shkoi mendja njëherësh te revistat. Pak kohë më parë dyfletëshja e Partisë “Zëri i Popullit” kishte publikuar dënimin e një mësuesi në Durrës, për shfletimin para nxënësve të një reviste të huaj. Po sikur Sherifin ta detyronin me dhunë të zbërthehej për gjithçka dhe të zbulohej se mbaja revista të huaja?!... Eh, ç’na polli belaja aty ku s’na e priste mendja!
Ndërsa orvatesha i trishtuar të gjeja ndonjë zgjidhje për t’i shpëtuar ato thesare me informacione nga të gjitha fushat, Klea klithi me padurim të dukshëm:
- Digji, se na more në qafë!
- Sikur t’i çoj te Naxhia në Elbasan?
- Pu,pu, dashke ta ngatërrosh edhe atë. Kur të të shtrojnë në dajak e të të fusin kokën në korent, do ua tregosh vetë, po digji shpejt!
Për gjithë natën stufa jonë bubulloi nga gati pesëmijë fletët e mbledhura shuk. U bllokua oxhaku nga bloza dhe u bë krejt shtëpia për t’u lyer. Bashkë me dhomën e nxirë, në mëngjes u gdhimë edhe ne me fytyrat si dy qymyrxhinj. Por me mendimin e lehtësuar, se tashmë prova e “krimit politik“ ishte zhdukur.
Sherifin e nxorën në gjyq publik me urgjencë të habitshme..
Ishte një gjyq i turpshëm. Dy spiunë të përgatitur thanë se u kishte folur për vlerat e muzikës së huaj dhe për pengesën e rrethit, të transferohej në Tiranë. Kryegjyqtari i drejtoi pyetjen “akuzë”: “Pse ke dashur të ikësh nga Librazhdi, kur duhej të punoje atje ku ka nevojë atdheu?” Ai u gjegj se kishte shumë vite që shërbente si mësues në këtë rreth, që nga fshatrat e Çermenikës e derisa vitet e fundit e afruan në qytet. Tani atdheu kishte nevojë në Tiranë, ku e thërrisnin çdo javë për koncerte dhe duhej të ishte aty, që të mos e bënte rrogën bileta treni. Pas disa akuzave të tjera bajate, për mbajtjen e radios personale te muzika e stacioneve të huaj dhe pas përgjigjeve të tij të mençura që bllokuan trupin gjykues, e dënuam me tetë vjet burg, për agjitacion dhe propagandë. Si shumë të tjerë, edhe këngëtarin virtuoz e kishte gllabëruar neni i tmerrshëm “55”, murtaja e kuqe shqiptare, e pavaksinueshme për askënd. Por edhe kryegjyqtari u pushua nga puna. Për fajin, se kishte lejuar të pandehurin të fliste më tepër nga ç’duhej para dëgjuesve të shumtë, që ndiqnin gjyqin dhe kur dolën thanë: “E dënuan fare kot!”
Sherifi nuk përmendi asgjë për revistat. Dhe mua më erdhi turp nga vetja që e mendova të keqen prej tij. Por, gjithsesi, ato duheshin djegur, sepse mund ta pësoja në ndonjë rast tjetër. Dhe qysh prej asaj dite harrova të qesh.