39
Duke kaluar rastësisht nëpër rrugën “Qemal Stafa”, ndesha ballas me figurën aq të njohur për sytë e mi, Xhinën. Sa më pikasi mes kalimtarëve, ajo u step në vend, përshkënditi sytë dhe sikur u zverdh pakëz.
- Po ti në Tiranë? – pyeti me një buzëdridhje emotive të lehtë e duke më hetuar me ngulm.
- Këtu më solli fati i keq, - i thashë me nëntekst ironik të qëllimshëm.
Ajo nënqeshi lehtë, uli kryet dhe u mendua pakëz. Buzët i kishte paksa të thata dhe u shkoi gjuhën për t’i njomur. Pastaj me ndjenjën e turpit, të cilën gruaja nuk e flak kurrë plotësisht, foli me një zë disi të dridhshëm.
- Fati i mirë për të dy, thuaj, se këtu s’je në Maliq që të kesh aq frikë!...
E shigjetova në sy me vërejtje.
- Dëgjo, Xhina, duhet të dish se një gabim i yti, më kushtoi tri ditë burg dhe treqind kilometra rrugë...
- Po unë s’thashë asgjë të keqe për ty!... - u vetëmbrojt ajo, me një pikëllim të ëmbëlth.
- E mora vesh që deshe të përtypësh edhe letrën. Respektoj ndjenjat e tua të vërteta. Por para tyre, janë ndjenjat e përvuajtura të një tjetre, të cilat shkojnë përtej së vërtetës dhe janë skalitur në zemrën time me shumë mundim.
- Kush të tha të ndahesh nga gruaja?... – pyeti me ton intim dhe e përmalluar po më zhbironte fytyrën me sytë e saj vezullues, të blertë.
Tani ajo ishte fare pranë, e bukur, e lirë dhe krejt e gatshme. Por befas në ekranin e trurit m’u shfaq Klea në ditët e saj të dhimbshme, Monda me krahët e kryqëzuar në qafën time dhe Fonsi që gugatej në pelena. E ndjeva veten si një Uliks i vogël, para tundimeve magjike të kësaj Çirçje të kohëve moderne.
- Çdo lloj afrimi me një tjetër, do të ishte poshtërsi për mua. Ajo më pret të mbaroj ushtrinë, duke i ngrysur netët krejt vetëm. Më beso, nuk mund të shkel mbi vuajtjet dhe lotët e saj, se më vret zoti. Prandaj dëshiroj të ndahemi si miq. Kështu respektoj thellësisht edhe ata dy pëllumbat e tu, që u ngjajnë shumë pëllumbave të mi.
Nënqeshi me mundim dhe psherëtiu e penguar. Ndoshta nuk gjeti fjalë të tjera për momentin.
I dhashë dorën dhe kujtova Refikun, jo me frikë, por me përçmim. Ishte një shëmtaraq, që s’dinte të donte gruan e vet të bukur. Ai meritonte shpagim. Po dashuria është një ndjenjë fisnike, që nuk mund të alternohet me hakmarrjen.
Shkova një të shtunë në shtëpi dhe ia tregova Kleas këtë histori që nga fillimi. Mbase nuk bëra mirë, se vura re që i krijoi një ndjesi shijekeqe. Por ajo e pastroi shpejt trurin nga një pisllëk i tillë, siç lante pelenat e djalit. Dhe sa herë shkoja çdo dy javë, më blinte nga rroga e saj e pakët dy-tre kavanozë gogozhare. Për të shtyrë me lëngun e tyre fasulet e mëngjesit, që mezi haheshin. Më jepte rregullisht edhe lekë për cigare. Por duke parë, se ato të holla i hiqte nga goja e fëmijëve, u detyrova të lë duhanin, me arsyetimin: tymi dhe unë, kush duhet të fitojë? Kësisoj i bëra mjaft mirë edhe shëndetit. Nga pesëdhjetë e gjashtë kile, që më kishin katandisur tronditjet e fundit, arrita brenda gjashtë muajve të shtoj pesëmbëdhjetë kile. U duk se unë kisha thithur me vite tymin e duhanit dhe ai më kishte thithur të gjithë vrullin fizik. Kisha marrë tani një pamje krejt tjetër. Përveç energjisë, shëndeti më rrumbullakosi kockat dhe më dha shkëlqimin e munguar në fytyrë. Që nga ajo kohë, sa herë në gjumë më shfaqej cigarja në buzë, hidhesha përpjetë duke thënë, “ Ç’bëra që e fillova prapë!”