30
Naxhies, disi të pakët nga trupi, i mbetën sytë te bija shtatlartë dhe faqekuqe e sharrëtarit.
- Pu, pu, pu, ç’është kjo zanë kështu!... Ku është rritur kjo perri?... Epo kishte hakë im vëlla që u çmend për ty! – çuçuriste dhe e puthte pareshtur sikur të ishte motra e saj.
Pasi na serviri darkën, që nuk na hahej asnjërit prej vërshimit emocional, i shtroi Kleas për të fjetur në shtratin më të mirë të dhomës së pritjes. Kurse mua në divanin e kuzhinës. E mbylli laureshën e pyjeve në kuvli dhe më dha çelësin. Sipas motrës Naxhie, nuk ishte mirë të flinim bashkë qysh atë natë, pa bërë një lloj ceremonie. U binda.
Sapo agoi dita e nesërme, shkuam në postë bashkë me Klean dhe i bëmë një telegram mamasë së saj. E bija e siguronte të mos bëhej merak, se gjendej fare mirë.
Në mbrëmje Naxhia përgatiti një darkë të bollshme. Për të pritur urimet e nevojshme të kësaj martese “urgjente”, kishte ftuar rrethin shoqëror, komshinjtë dhe disa farefis të largët të Xhevitit. Nusja ime, e grabitura ime, pa vello e formalitete të tjera, la përshtypje të jashtëzakonshme te të gjithë të ftuarit, që mbushën dy dhoma.
Mund të tingëllojë si paradoks i moshës rinore, por natën e martesës, shijova gjithçka mund të shijohej nga një lule madhështore me aromë dehëse. Dhe ajo mbeti sërish vajzë për pothuaj disa ditë të tjera. Mospërdhosja e saj, më ishte ngulitur qysh në çastet e para të dashurisë sonë në Stravaj. Dhe s’mund të isha ndryshe, përveçse një romantik i rënë keqas në dashuri. Përderisa u martuam para kohe, kishim kohë të bollshme përpara. Dhe tjetra: mendova se mund të ma merrte i ati prapë. Të paktën Klea të ishte për të, po ajo vajzë e pastër që erdhi me mua me dëshirën e saj...
Ditën e dytë paradite, sipas porosisë së Xhevitit, shkuam në Degën e Punëve të Brendshme. Deklaruam para oficerit të rojës, se ishim martuar me dëshirën tonë të lirë. Por pa pëlqimin e prindërve të saj, të cilët kundërshtonin për shkak të ndryshimeve fetare. Ai mbajti shënimet përkatëse në një fletore procesverbalesh, i bindur thellësisht për ato që deklaruam të dy. Në fund ky oficer i policisë, një peqinas kompetent në detyrë e në shprehje, na uroi trashëgim edhe na tha: “Mos e çani trapin për ata fanatikët e mutit!”
Lajmthirrjet telefonike bëheshin tri ditë përpara. Dhe të shtunën në mbrëmje Klea foli me të ëmën. Unë i ndiqja në telefonin paralel të sportelistes. Përmendorja e thinjur tundi e shkundi telat e gjatë të linjës dhe i mbylli qortimet e ashpra: ”Ç’bëre, moj urupkë për mishtë tënd?... Korba, korba ti, moj të preftë perëndia ditët, që do bëhesh pishman si derri!”
Klea, krejt gjakftohtë, iu përgjigj, se kishte merak vetëm për shëndetin e saj, të mos prishte gjakun. Po pishman nuk bëhej kurrë, se ishte e lumtur sa më s’ka. Në fund të bisedës mamaja i tha, të dilte të takoheshin te stacioni i trenit të Elbasanit të shtunën tjetër. Do të kalonte me vajzën e tretë për te vajza e dytë në Tiranë.
Ne dolëm te stacioni dhe pritëm deri sa erdhën autobusët e Korçës. Bashkë me to, ishte edhe burri i motrës së madhe të Kleas me tri motra. U dhashë dorën dhe u tërhoqa mënjanë, për t’u krijuar mundësi të kuvendonin lirshëm. Por nga larg, ndiqja me kureshtje çdo lëvizje të mimikave dhe duarve të tyre të shqetësuara. Debati gjithë ngërçe zgjati rreth tre çerek ore. Pothuaj, derisa erdhi treni dhe u bë gati hapja e portës së hekurt. Pastaj shkova edhe një herë u dhashë dorën dhe i thashë mamasë:
- Mos na mbani mëri, ne jemi fëmijët tuaj dhe do bëhemi miq për gjithë jetën!...
- Me turk, mos e dhëntë perëndia! - tha ajo krejt e zverdhur në fytyrë.
Ndërsa kunati i madh, një ish oficer në pension, me sy laramanë, si të mbushur me vrer të akullt dhe me tre dhëmbë të rralluar në pjesën e përparme të gojës, shfryu duke brambullitur nëpër buzë metafora biografike të urrejtshme:
- Të lumtë ty, i anës së dhive, që arrite të përzihesh me delet!... - lëshoi thumbin e vet dhe heshti tërë hundë e buzë.
E vështrova ftohtë në sytë e akullt.
- Unë jam qengj manar, - i thashë me një nënqeshje qesëndisëse të lehtë. - Megjithatë, vajzën ja ku e keni, po u erdhi, merreni me vete në tufën tuaj të deleve!...
Ai u mek. Po shpërtheu e ëma:
- Lipsur qoftë, tani, si u llangos me turqit, mbaje, të qoftë ty! Se ne nuk e pranojmë më në shtëpi, edhe sikur të mbetet rrugëve e të katandiset për flamë. - tha plaka gjithnjë me kokën mënjanë e duke u dridhur.
- Moj, mama, - kërceu Klea me patos të mahnitshëm, krejt e tensionuar tashmë. - Unë isha në shtëpi dhe ika, se e desha me shpirt këtë djalë dhe e dua deri sa të vdes. Edhe sikur të më kthejë zoti prapë në shtëpi, prapë do ikë për të ardhur te ky!...
Ashtu si atë natë në Stravaj, këto fjalë e bënë mamanë të nxihej krejt nga fytyra. Rrëmbeu befas çantën përtokë dhe u nis e para drejt trenit. Kazanit të madh që avullonte me shkulme, iu vu më në fund edhe kapaku.
Më duhet të shpjegohem, se për herë të dytë u ndjeva aq tepër krenar për dashurinë e palëkundur të Kleas, sa nga lumturia nuk durova dot, po e tërhoqa dhe e putha pas barakës së frutave, në cep të stacionit. Dhe atë natë, për herë të parë, në momentin kozmik, kur shpirtrat tanë shkuan në kopështiet me lule dhe u takuan ballas me Zotin e madh të të gjitha feve, racave dhe dasive klasore, porositëm një krijesë të dashurisë njerëzore. Një zogëz të vogël, që të cicëronte te foleza jonë në pyllin e Stravajt. Kush thotë se nuk e ka parë Zotin ndonjëherë, nuk ka dashuruar me të gjithë fuqinë e shpirtit. Unë e pashë atë natë dhe nuk e harroj kurrë atë pamjen e madhërishme të konvencionit unik të Tij.