23
Punëtori që trokiti te dhoma ime të dielën në mëngjes, tha se drejtori i sharrës më priste te sheshi para dyqaneve. U vesha dhe shkova menjëherë.
Drejtor Reshiti m’u drejtua në çast, me atë shprehjen e vet përherë gazmore dhe me tonin hokatar, që ia njihnin të gjithë:
- E di si është puna, or çapajev, do vemi në piknik me familjarët andej nga pylli, ti ke qejf të vish sot me ne?
- Vij, - pranova në çast.
- Hë më të lumtë Për një orë nisemi, merr dhe fisarmonikën të këndojmë ca vënçe andej! - shprehu pasionin e njeriut të dhënë pas këngëve me iso.
Kur afroi ora për t’u nisur, kishin dalë në xhade xha Pandi me të bijën, përgjegjësi i furnizimit, Ashur Çuri me të shoqen, Qemali me gruan e vet këmbëharkuar të veshur fshatarçe, dhe i fundit erdhi drejtor Reshiti me të shoqen. Gruan e drejtorit e mbante për krahu nusja e re e shefit të moshuar të kuadrit, me të cilën ishin vendosur edhe këtu në dhomat ngjitur.
Mamaja e Kleas nuk kishte ardhur
- Pse s’e more gruan? - kureshti Reshiti.
- S’deshi të vinte, ishte si pa fuqi! - u justifikua xha Pandi.
- S’i ke dhënë pak nga fuqia jote e tepërt! - e giciloi ai.
- Më duhet për vete, t’i sillem përqark pyllit. - qeshi në mënyrë zhurmëmadhe xha Pandi.
Qeshi dhe Klea duke hedhur një vështrim të shpejtë drejt meje. Qesha instinktivisht dhe unë me fizarmonikën e hedhur pas krahëve.
Zbritëm nga kamioni një kilometër tej sektorit të Radigozit dhe nisëm t’i ngjiteshim pyllit të dendur. Zgjodhëm një vend të sheshtë dhe gratë shtruan batanijet. Fletët e thata që kishin rënë vit pas viti, kishin krijuar një dyshek të trashë e të butë. Rretheqark ngriheshin drurët e gjatë të ahut, që dukeshin sikur përzienin kurorat me retë e qiellit dhe ndihej shushurima madhështore e gjetheve të ahut në formë zemre. Qetësia që mbretëronte gjithandej në brendësi të ahishtës, shushuritja dhe kënga e bilbilit, shkriheshin aq ëmbël me njëra-tjetrën, sa të kënaqej shpirti.
Nën hijen e thellë të pyllit, sytë dhe dhëmbët e Kleas ndrisnin me një vezullim ngacmues. I dehur nga meloditë e zogjve, nga shushurima ëndërrndjellëse dhe nga ledhatimet e blerimit të harlisur, m’u krijua një ndjesi intime mjaft e ngrohtë. Dhe mezi prisja të gjeja rastin për t’i hapur zemrën Kleas. Vura re se edhe ajo ndjehej mjaft e emocionuar dhe në atë mjedis me gra, mundohej t’i shmangej vështrimit tim.
Gruaja bukuroshe e shefit të kuadrit, me flokët dhe këmbët aq interesante, pothuaj ishte zhvlerësuar tashmë në sytë e mi. Ndonëse, kur i bija fizarmonikës, më vështronte shpesh me ca sy vështrimndezur, mundohesha të mos e kundroja. Shikimi vrastar i syve të saj për këdo, më shkaktonte vetëm bezdi. Për shkak të atij sekreti, që mbaja kyçur në buzët e mia dhe që ajo e fshihte nën lëkurën e saj të bardhë e qimendritur. Përpara Kleas aq të freskët, ajo më dukej tani, si diçka e vjetruar nga përdorimi i tepërt. Më ndjeftë zoti, siç shprehen gratë, nëse i bie në qafë padrejtësisht, po edhe drejtor Reshiti nuk e mbante kot pas vetes, kudo që shkonte familjarisht. Kjo më bënte të qëndroja krejt shpërfillës përballë saj dhe t’i përgjigjesha pa e vështruar në sy, kur ajo pyeste për këngët dhe filmat. Tani Klea ishte portret me ngjyra, të tjerat, bardhezi.
Aty mes trungjeve të trashë, nën gjethnajën e dendur të pemëve, ku sitej drita e diellit, tingujt e fizarmonikës, të përzier me oratorinë e zogjve pendëkaltër, krijuan një rezonancë të ëmbël. Nga kjo përzierje e fuqishme, dukej sikur një koncert orkestral jehonte deri në pafundësi të pyllit. Klea ndjente kënaqësi të veçantë nga muzika dhe shpesh i shoqëronte këngët me lëvizjen e lehtë të buzëve të trëndafilta. Sidoqë të shumtën e kohës i mbante sytë të fshehur nën qerpikët e gjatë, ajo interesohej për mua, duke kthyer veshët e vegjël, që i zbulonte nga flokët e dendur ngjyrë mjalti e si të spërkatur me pluhur yjesh. Me qëndrimin e saj tepër të kujdesshëm, me vështrimin e pjerrët e të paqëndrueshëm dhe me lëvizjet e shpeshta të krahëve mbi bar, ajo dukej si një shpend i madh, i çuditshëm, të cilin muzika e kishte ndalur nga fluturimi papritmas. Më bëhej sikur me të ndërprerë melodinë, do të dëgjoja në çast fërfëllimën e flatrave të saj për diku larg. Ndaj i bija fizarmonikës pa u ndalur dhe ktheja kokën shpesh, për t’u siguruar nëse ishte aty, apo kishte fluturuar.
- Ore, ti, - theu heshtjen Klea, pa ma përmendur emrin.
Shqiptova emrin qëllimisht.
Ajo uli një grimë kryet për të përcjellë një buzëqeshje të ëmbël dhe vijoi duke marrë një shprehje serioziteti:
- Atë pjesën “Shalli i bardhë “ e di? - pyeti me një zë këngëzonjës.
- Si jo? - ia prita i gatshëm, duke lëkundur para syve të saj buzëqeshjen time ngazëllimtare.
- Merre pak po deshe! - shtoi me ton të prerë.
Unë i rashë asaj melodie dhe Klea mënjanoi kokën mbi sup, sikur mbështeti faqen e saj ovale mbi një shall të bardhë, të butë.
Pastaj hundëtuli Ashur Çuri mbushi gotat me verë dhe uroi i pari.
- Hajt, t’i rrojmë njëri-tjetrit dhe u mbledhshim gëzuar! - ia priti Reshiti.
- Gëzuar. - thanë të gjithë.
Klea u kthye anash. Mbështeti pak buzët te gota me verë të kuqe, ku ishte mbytur një rreze dielli që binte prej degëve dhe vështroi nga unë.
- Po pini, moj të uruara, lëng rrushi është ky, nuk ju zë! – u ndie xha Pandi me ton thirrës.
Gratë qeshën. Mua m’u kujtua vera “lehonë” që më bëri të futem në lumin e ftohtë dhe nuk e afrova fare te buzët.
Sapo Reshiti ktheu gotën, ia mori këngës. Të gjithë mbanin iso. Unë me akordet e fizarmonikës e mbusha plot populloren “Moj sorkadhja leshverdh-o”. Oh, sa i përshtatej Kleas teksti i këtij krijimi të hershëm!... Meditova se kurdoherë kishte pasur vajza si Klea, që ua kishin robëruar shpirtin djemve. S’kisha faj unë që vuaja për një sorkadhe.
Mendova disa herë, si të gjeja rastin për të folur vetëm me të, qoftë edhe pak sekonda. Dhe sikur zoti të ma kishte lexuar dëshirën, pas pak erdhi rojtari i pyllit me një çantë meshini në sup. Ai i tha drejtorit, se skela e tretë matanë Kodrës së Ahut ishte shembur nga pesha dhe barra e madhe kishte bllokuar xhadenë. Reshiti brofi në këmbë. Pas tij edhe xha Pandi me burrat e tjerë. Unë po bëhesha gati, por drejtori më ndali:
- Duhet të qëndrojë një burrë këtu, s’mund t’i lëmë gratë vetëm. Rri ti dhe hallaviti me muzikë, që të mos mërziten!...
U tha dhe u bë. Një herë urdhri i tij, dy herë dëshira ime. Ata kishin pak që kishin ikur. Gratë filluan nga kuvendimet pa fund dhe unë u ngrita.
- Po shkoj këtu lart, të shoh ku ka rënë skela me trupa! - u thashë duke shënuar me gisht kodërzën aty afër.
- Do vij dhe unë. – vendosi Klea në çast.
Zemra më gufoi nga dëshira e saj e beftë. Bëmë nja dyqind hapa dhe u ndodhëm mbi kodrën me drurë të rrallë. Që aty dukej mirë pllaja e pjerrët përpara dhe gratë që kishim lënë pas. Pylli zbriste tatëpjetë shpatit, në një largësi të hareshme. Diku larg dëgjoheshin sokëllimat e sëpatave dhe drurët që rrëzoheshin.
Klea mbështeti dorën te një trung dhe i humbi sytë poshtë luginës së pyllëzuar, për të shquar diku të atin dhe skelën e rrëzuar. Në anën tjetër të trungut bëra dhe unë siç kishte bërë ajo dhe e mbështeta dorën time mbi të sajën. Atë çast m’u duk sikur kisha zënë një flutur dhe dora më dridhej mos e shtypja. Kur ndjeva, se për pak sekonda ajo nuk e lëvizi dorën e kapur peng, ndjeva njëherësh edhe flladin e gëzimit të më frynte me forcë në të gjithë trupin.
Por pas pak, Klea e tërhoqi dorën rrëshqanthi dhe, me një purpuri të lehtë që i ra në fytyrë, më shigjetoi drejt në sy.
- Ç’bën kështu? – mërmëriti me zë të dridhshëm.
- S’bëra ndonjë gjë kushedi çfarë...
- Kështu bën me të gjitha...
- Jo. Vetëm me ty, se je vajzë e mrekullueshme...
- Mesa duket i njeh mirë vajzat ti?...
- Ti je e para dhe e fundit... - u skuqa dhe unë.
Ajo nuk foli. Aty përqark binte erë lule blete dhe Klea u përkul këputi një degë duke mos më kundruar më në sy.
- Eja të kthehemi! - tha rreptë.
- Kaq shpejt? - nxitova të them i penduar që shkaktova ndërprerjen e bisedës para kohe. - Të lutem shumë, rri edhe pak!
- Do kisha ikur, po nuk bën të kthehem vetëm. Kupton?
- Të kuptoj, njësoj sikur ti të jesh zemra që më rreh në gjoks...
- Mjaft tani! - ma preu me zë të zbutur.
Nuk e zgjata. Mes hapësirës së vetmuar të nëndegëve të ahishtës, s’di se si më shkoi mendja, se pa dëgjuar prapë zërin e saj në këtë pyll, edhe cicërimat e zogjve do të më ngjanin si angullima ujqërish.
U kthyem. Ajo përpara, unë pas si ogiç. Nën këmbë ndihej zhapëllima e gjetheve të thata.
Klea u ul pranë grave dhe mbështolli gjunjët me duar. E shoqja e drejtorit po na hetonte me cepin e syrit, herë njërin, herë tjetrin. Pastaj një nënqeshje dyshimi lëvriu në buzët e saj.
- Ç’patë? - pyeti ajo.
- Asgjë. Pyll. – u gjegj Klea pa e kthyer kokën.
Gruaja bukuroshe e shefit më hodhi dy tre vështrime të çuditshme si për të më tërhequr vëmendjen. Feminiteti provokues i fytyrës së saj vezake u bë tani krejt i dukshëm. Befas kryqëzoi duart pas kokës dhe, duke nxjerrë gjoksin e spikatur përpara, lëshoi një ofshamë: “Oh, ç’u mpiva!“ Pastaj bëri një ngritje të fuqishme të kokës dhe u lëshua praptas mbi dyshekun e gjetheve të thata. Ra aq këmbëpërpjetë, sa iu dukën kofshët e zbuluara deri te mbathjet e bardha. Nguroj të them në e bëri qëllimisht. Por aty pashë me sytë e mi, se ajo që tha Medi Bali në Hotolisht, për kofshët e saj pa qime të zeza, të zbuluara prej tij me aq shumë para, ishte e vërtetë. Ndonëse një e vërtetë fare pa rëndësi tashmë, e zbuluar përpara syve të mi, pa asnjë qindarkë.
- Ua, ç’mu morën mentë kaq keq! - u justifikua ajo, duke u shkulur së qeshuri, me sytë gjithnjë nga unë. - Më rëntë pika, më pa edhe ky djalka i kinemasë...
- Moj, po ti lojte fare nga mentë, të ra vera në kokë e s’di ç’bën! - e qortoi gruaja e drejtorit duke kafshuar buzën.
- Ehu, sa ka parë ky në tërë ata filma! - ia ktheu ajo pa druajtje dhe më shkeli syrin djallëzisht. - Le që ky i ka buzët akoma me qumësht...
- I vogël për t’i dhënë doçkat... – shpotiti gruaja e drejtorit. - Pa gjeja, e ta shohësh pas nëntë muajve...
Unë u skuqa dhe zura të fërshëllej një melodi kote. Klea, mospërfillëse dhe njëherësh mjaft e vëmendshme, shkundi pas supeve flokët e gjatë dhe ktheu kokën anash, sikur s’e kishte mendjen aty. Na bëri të heshtim me turp një copë herë. Korçarët kanë një fjalë origjinale, për të cilësuar tipin e kësaj femre: Kuçkë.
Pasi gratë e mëkuara me thashetheme u ngopën me fjalë e të qeshura, mbuluan këmbët me triko dhe njëra pas tjetrës ia morën me gjumin e ndjellur nga vera e kuqe. Klea numëronte fijet e barit në heshtje, ndërsa mbi faqet e saj lodronin ca rreze vëngëroshe që binin nga lart. Mbi lule shkonin e vinin bletët me zukamat e tyre gjumëndjellëse. Dhe nëpër trungje nxitonin legjionet pa fund të milingonave të drurit, të organizuara në shtetin e tyre.
Pas pak, nga ahu aty pranë, ku midis gjetheve dukeshin dy çerdhe zogjsh familjarë, ra një zog sqepverdhë me krahët gjysmëlakuriq. Ai cicërinte vajtueshëm dhe unë shkova e mora në dorë. Klea kureshtare erdhi menjëherë dhe u ul përballë, me gjunjët bashkuar fort pas njëri-tjetrit. U përkul mbi zogun fare pranë dhe të bashkuar në keqardhje të përbashkët u ndeshëm padashur sy në sy .
- Çudi, babai yt nuk i ka sytë në ngjyrë kaq të bukur! - mora zemër nga afrimi i saj.
- Pse, për këtë je bërë merak ti?
- E kam vrarë mendjen shpesh, se më kujton detin...
- I ka mamaja. - tha ajo dhe rregulloi fustanin te gjunjët.
- Asaj nuk ia kam vënë re.
- Si ka mundësi, ti vë re çdo njeri...
- Vë re atë që më pëlqen shumë...
- Kuptohesh nga sytë edhe pa folur.
- Ah, sa do doja që në këtë botë të më kuptoje vetëm ti!...
- Mirë. Mjaft tani! - tha prerë.
E mbylla gojën. Komandat e saj ishin supreme. Zbatha këpucët. Mora zogun e vura në xhepin e këmishës dhe u ngjita në pemë. Pasi e vendosa në fole, më shkrepi të bëj një lojë majmunësh. Lëshova duart nga dega ku isha varur dhe u hodha një degë më poshtë, duke shkaktuar në pemë një lëkundje të fortë.
- Mami, moj! - klithi ajo padashur dhe kafshoi dorën.
Kur më pa që qesha, i erdhi turp për atë dhimbsuri që tregoi padashur dhe shkoi u ul pranë grave. U ula dhe unë pak më lart. Në atë pozicion dhe duke dëgjuar kuvendin e zogjve na gjetën ata të katër kur u kthyen.
- Na i paske vënë gratë në gjumë! - më thumboi drejtori.
Nuk fola. E shoqja e Reshitit u zgjua, qëroi zërin dhe ia ktheu me qesëndi:
- Ju sikur të kishit ardhur për të punuar sot!…
- Hapëm rrugën e makinës, moj, përndryshe do shkoje me këmbë deri në sharrë.
Pasditja po rrokullisej dhe nga xhadeja u dëgjua boria e makinës. Shkundëm batanijet dhe zbritëm poshtë. Peizazhet zunë të rrotullohen me shpejtësi. Klea kishte qëndruar në këmbë, mbështetur pas kabinës. Unë pak më prapa dhe i nënshtruar urtësisht në troshitjen e kamionit, nuk e hapa gojën të më dëgjonte xha Pandi.
Afër barakave të Stravajt, Klea pyeti me fytyrën të kthyer në profil:
- Do ketë ndonjë film të mirë këto ditë?
- “Dashuria pa ferexhe” - u gjegja me zë të ulët.
Ajo nënqeshi lehtë dhe ra në mendime.
Gjithë atë natë u rrotullova në shtrat si dashi në hell, nga ca ëndrra të përflakura që ma kishin përndezur trurin. Disa herë u mendova se isha një ëndërrimtar i magjepsur keq, pas një krijese krejt të paarritshme. Qoftë edhe për arsyet më të thjeshta të çdo arsyetimi. Një njeri i vetmuar, i ardhur nga larg, pa kushtet familjare më elementare. Një shtatëmbëdhjetëvjeçar i mjerë, që, edhe sikur ajo pesëmbëdhjetëvjeçare të pranonte të lidhej me mua në këtë moshë, s’mund të kthehesha bashkë me të andej nga kisha ardhur. Ndryshe këtu, përveçse shpirtërisht, s’mund të bashkoheshim kurrë fizikisht.