19
Ndër familjarët, që vinin të grupuar në kinema, binte në sy që larg nusja e re e shefit të kuadrit të sharrës. Kur ajo me shoqe kalonte sheshin para barakave, një turmë beqarësh dhe burra kureshtarë, qerthulloheshin te dera e kinemasë, për ta parë nga afër. Ishte një faqekuqe rreth të njëzetave, me lëkurë të bardhë, të shëndetshme. Kaçurrelat e zinj rica-rica, që i binin mbi ballë e mbi faqe, krijonin kontrast magjepsës me atë lëkurën e saj të ndritshme, në ngjyrën e pjeshkës së arrirë. Këmbët bardhoshe, me formë të përsosur, i kishte deri poshtë te nyejt, si të stërpikura me një push të zi tepër ngacmues për meshkujt. Dukej sikur zoti e kishte hedhur enkas në këtë luginë me gra të rralla, për të kompensuar mungesën e madhe me një figurë femre që ta mbushte syrin plot. Vështrimi i saj shpërfillës, që drejtohej shpesh vetëm nga toka dhe qielli, tregonte se i njihte mirë vlerat e veta femërore, me të cilat robëronte sytë përgjimtarë rretheqark. I shoqi, afër të pesëdhjetave, nga Vithkuqi i Korçës, ishte një fytyrëgjerë i rrudhur para kohe. Flokët e shkurtër i rrinin përpjetë, si mbetjet e thata të barit të kositur. Detyra e shefit i kishte dhënë mundësinë të fuste në kafazin e tij një mëllenjë pendëzezë, që ia kishin zili të gjithë. Por edhe pendëzeza i kishte dhënë atij mundësinë që, vetë drejtori me nëpunësit e tjerë, ta respektonin kryesisht për shkak të saj. Ndryshe, ai ishte një zyrtar i rëndomtë, që mezi arrinte të katranoste një copë shkresë. Nusja e bukur e zyrtarit të moshuar banonte përballë klubit. Në të vetmen ngrehinë prej guri që ishte matanë xhadesë. Kjo ndërtesë dykatëshe qe ngritur para shumë vitesh, si han në mes të luginës. Në dy hyrjet e katit të dytë ishte vendosur tani familja e drejtorit të sharrës dhe e shefit të kuadrit.
Pagatori simpatik Medi Bali marrosej për gjithçka femërore kishte ajo. Veshur me xhup gëzofi, me kilota e çizme lustrafine, ai i kishte kaluar të njëzetat dhe ngjasonte çuditërisht me normistin e Kokërdhokut. Pasi likuidonte pagat e dyjavorit, deri lart brigadave të pyllit, ngulej te tryezat e jashtme të klubit përballë dritares së saj me orë të tëra. Dhe me sytë gjithmonë nga kortinat e bardha, qeraste shokët që e rrethonin, pa iu dridhur dora aspak. Sa herë kërkonte gjësendi nëpër xhepa, e nxirrte dorën bashkë me tufat e mijësheve të palosura.
Ishte mbrëmje vonë. Në tryezë kishim mbetur vetë i tretë, me një mikun e tij dhe s’kishte lëvizje përqark. I shoqi i saj dhe drejtori atë natë ndodheshin në Tiranë për një mbledhje. Mediu u shkëput shkarazi, disi i ardhur në qejf nga pija dhe ashtu i zhytur në avujt e dëshirës frekëputur ngjiti shpejt shkallët anësore të ndërtesës së gurtë. Figura e tij u duk pas pak te dritarja e korridorit. Trokiti lehtas mbi derën e nuses fantastike. Por ajo nuk ia hapi. Trokiti sërish e sërish. Por ajo nuk ia hapi. Atëherë në dritën e zbehtë të korridorit u duk qartë, kur ai nxori nga xhepi disa kartëmonedha njëmijëlekëshe dhe i futi poshtë derës. Ajo përsëri nuk ia hapi. Futi disa të tjera. Nuk ia hapi. Futi sërish edhe disa...Pastaj futi një tufë të madhe. Atëherë u duk sikur Medi Bali u zhduk papritmas në fund të një pusi. Ky përfytyrim na u krijua, ngaqë kur kaloi pragun e derës gjysmë të hapur, u përkul aq sa të mos dukej jashtë.
Merret me mend, ç’ngasje drithëruese ndjenim ne, dy të tjerët, aty përjashta, në natën e errët. Me sytë e imagjinatës së përndezur mashkullore, shihnim se si në ato çaste servireshin para tij të gjitha tulet e pjeshkës ëmbëloshe me pushin e hollë trazimtar. Ishte një ndjesi e këndshme dhe e gjatë, që bënte të eksitoheshe mbase më tepër se vetë ai brenda. Dhe kjo ndodh vetëm në rastin kur sheh dikë tjetër, apo kur krijon në mendje tablonë e zbuluar të një krijese magjepsëse si ajo. Ndryshe, kur je vetë në atë rol, siç i ndodh rëndom çdo mashkulli, i hutuar nga tërësia femërore e dorëzuar para teje, rrëmbehesh nga dëshira për të shijuar gjithçka njëherësh. Dhe padashur shuan zjarrin e pasionit, pa arritur të digjet deri në fund energjia e kënaqësisë.
Vonë, kur Medi Bali doli andej me krahët fluturimtarë të suksesit, na ftilloi gjithë frymëzim: Se ai pushi i zi i këmbëve të bardha, që fillonte te nyejt e saj, nuk shkonte veçse deri te gjunjët e rrumbullt dhe më sipër rrallohej krejt. Përsëritej edhe një herë në krye, me një dendësi e bukuri, që as faqja me pisha e malit të Dardhës nuk e kishte hijeshinë e asaj pamjeje. Pastaj ai na tregoi se ballakumet e bëshme të gjoksit të saj, ishin aq të ëmbla e mbresëlënëse, sa nuk mund t’i gjeje në asnjë ditë vere të Elbasanit. “Apo ç’rënkonte aq bukur! Më kënaqi shpirtin! Këto katunaret tona s’dinë fare të rënkojnë.” Ai u shpreh me krenari se kishte arritur kulmin e kulmeve të lumturive të kësaj jete: “Tash, edhe me vdekun qysh sot, nuk bahem pishman, pasi shkoj krejt i kënaqun nga kjo botë... Hallall tufa me pare!...”
Por me bujarinë e tij të tepruar, Medi Bali e pësoi keqas një ditë. Sapo kishte tërhequr rrogat për t’i shpërndarë. Dhe dikush që u suall përqark tij, kur s’e kishte mendjen, i vodhi nga çanta një top me kartëmonedha mijëshe. Ai u bë për të vrarë veten. Dhe qysh nga ajo ditë, nuk ishte më në gjendje, që me shuma të mëdha të hollash, të shijonte kënaqësi të tjera, aq të rralla.
Tashmë i kisha kaluar të gjashtëmbëdhjetat dhe kostumi i bollshëm i babait më qëndronte më mirë. Por ai ishte vjetruar, aq sa nuk mund të kthehej në anën tjetër. Me kursimet e pakta të rrogave të para, bleva tri metra stof. Ishte gri i thellë, me viza të lehta dhe nuk më kushtoi shumë. Dyqani i sharrëtarëve, tregtonte mallra me triskën e veshmbathjes. E qepa në Elbasan dhe e vesha menjëherë, për të shuar edhe merakun e përhershëm të paraqitjes estetike. Kursimet e tjera ia postoja nënës, herë pas here nga pak. Veç të tjerave, paguaja edhe shoferët gjatë udhëtimeve të shpeshta, për të tërhequr e kthyer filmat. Rrogat e sferës sonë ishin vetëm frymëmbajtëse.