22
Atë mëngjes fundqershori u zgjova broftas, me ndijimin e sigurt, se kishte ardhur Klea. Hodha sytë instinktivisht te dritarja përkarshi dhe atë çast pikasa me habi, se ajo hapi kanatin për të ajrosur dhomën. O perëndi, ç’ishte kjo telepati?!... Fërkova qepallat, mos isha ende në gjumë dhe zgurdullova sytë. Vajza që po shihja ishte pikërisht Klea. Prita një grimë herë. Por ajo nuk po vështronte përpjetë. Mbase nuk i shkonte fare ndër mend, se ai djali i kinemasë së Hotolishtit me sytë aq ngjitës, ishte aty afër dhe po e vëzhgonte. Doja të më shihte patjetër. Për të konstatuar, nëse sytë e saj do të ngjiteshin sërish te sytë e mi, si vitin e kaluar. Apo mos tashmë ishin ngjitur te dikush tjetër andej nga Korça... Nuk m’u durua dhe i tërhoqa vëmendjen me një kollitje të zakonshme. Por më doli më e fortë nga ç’duhej dhe aq fallco, sa edhe ajo e kuptoi që e bëra qëllimshëm. Më kundroi me habi, qeshi dhe u tërhoq brenda dhomës. Buzëqeshja e saj më kënaqi dhe filloi të më rrahë zemra me ca regëtima hareje të pazakonshme.
Siç dukej, Klea me të ëmën kishin ardhur nga Korça mbrëmjen e kaluar. Ditët e fundit isha ftilluar shpesh, pse nuk po vinte ajo kësaj vere. Dhe për të nuhatur ndonjë informacion të saktë, kisha pyetur xha Pandin, përse mori dhomë te pallati i familjarëve. Më ishte gjegjur se priste familjen këtë muaj. Dhe kjo më vuri në vëzhgim të shpeshtë, deri te ky mëngjes i bukur me diell, kur fytyra e Kleas u shfaq te korniza e dritares si një diell i vogël aq shumë shkëlqimtar.
Që nga ai çast ëndrrat dhe qëllimet e mia u përmbysën të gjitha njëherësh dhe vetëm një dëshirë kisha: të shoh Klean. Mezi prisja rastin kur ajo të vinte në kinema, që të kisha mundësi ta kundroja nga afër. Dhe ja, pa kaluar as dy ditë, xha Pandi më pyeti për filmin “Fati i njeriut” të afishuar te tabela:
- E mo djalkë, është i bukur ky film?
- I mrekullueshëm! - xha Pandi - Ka fituar çmimin e parë në festivalin ndërkombëtar të filmave. Në Elbasan u vranë për bileta, po edhe këtu ka dy ditë që mbushet kinemaja plot... - ç’mund të thoja më tepër, për ta nxitur të sillte Klean, që pas një viti të çmallesha me atë kaltërsinë e syve të saj si ujërat e Jonit.
- Na mbaj ndonjë stol andej nga fundi, se mund të sjell edhe plakën sonte! – tha me atë zërin e vet të trashë, pa përmenduar vajzën.
Por unë e dija se drenushja plakë, e bujtur në këto pyje prej dy netësh, nuk mund të vinte në kinema pa sorkadhen e saj. Dhe qysh herët, bëra të gjitha përgatitjet, duke filluar nga veshja, krehja e deri te lustrimi i këpucëve. Madje vendosa edhe një pasqyrë anësore te dritarja e vogël e vëzhgimit të kabinës. Në mënyrë që, atë mbrëmje të shënuar, ta sodisja sa më gjatë.
Shkova para kohe dhe prita me ankth ardhjen e Kleas. Më mbetën sytë nga dera e saj, derisa dolën të tre dhe u nisën drejt rrugës me kalldrëm. Dhe ja, një bluzë e bardhë shkëlqeu mbi supet e saj që nga larg. Si zakonisht, në verë ajo kishte qejf t’i hidhte krahëve veshjet e trasha të mbrëmjes. M’u duk se po çapej vërtetë me hap sorkadheje, kur e shihja tek kërcente lehtas mbi gurët e kalldrëmit qe e sillnin drejt meje. Ardhjen e saj, e ndiqja disi i hutuar te porta e madhe, ku fusja shikuesit. Kur Klea u afrua te shkallët, ndjeva se isha mjaft i dobët për t’i bërë ballë fuqisë magjepsëse të saj. Ndaj dhe zemra filloi të më rrihte me një forcë të trefishuar e mbase më ndryshoi edhe ngjyra e fytyrës. Ajo ishte rritur, shëndoshur e zbukuruar. Aq sa, artistet e filmave që kisha shfaqur, zbeheshin përpara saj. Ia ngjita sytë me një vështrim të dridhshëm dhe prita reagimin. Sytë e saj të mëdhenj më shigjetuan një grimë, siç mund të shohë sorkadhja e trembur gjahtarin në pyll dhe u ulën shpejt mbi shkallare. Pastaj shtrëngoi buzët me një nënqeshje të lehtë, nga e cila m’u krijua një ndjesi e këndshme. I dhashë dorën mama Thinës, me ata xigomatikë të gjerë e me flokë mjaft të thinjur, duke i uruar mirëseardhjen. Pastaj Kleas ia mbajta pak më gjatë, me një shtrëngim të lehtë, për të cilin e ndjeva veten fajtor, që u nxitova. Mund ta merrte për keq e të më quante horr. Por, në fund të fundit, dashuria nuk mund të shprehej pa dhënë asnjë sinjal. Këtë e bënte edhe zogu i dashuruar sipër degëve, që i cicëronte zogëzës e puliste krahët para saj…
Pastaj xha Pandi u priu përpara, krejt serioz tani që ishte shoqëruar me to. Shkova për t’i ulur te vendi i zgjedhur, brenda rrezes ku i kapte pasqyra. Dhe pasi u mbush salla, u ngjita në kabinë me emocione më të ndjeshme, nga ato që kisha provuar, kur bëra shfaqjen e parë në Hotolisht. Thashë me vete, do zoti sonte nuk këputej filmi ndonjëherë. Të mos mendonte ajo se isha i paaftë në profesion. Dhe fatmirësisht kjo nuk ndodhi. Kopja e ardhur ishte e pakonsumuar. Gjatë shfaqjes më mbetën sytë te pasqyra, duke pritur çastin kur projeksioni të hidhte në perde pamje të ndritshme. Të dallohej mirë profili i saj me atë hundën e drejtë, si të skulpturave të lashtësisë greke.
Pavarësisht se ekuinoksi pranveror kishte bërë barazimin e ditënetëve, ditët tani më dukeshin mjaft të shkurtra dhe netët sikur ishin zgjatur tej mase. Prisja me padurim ditën e re, të merrja në duar miken time të shtrenjtë, fizarmonikën. Dhe me orë të tëra të ushtonte pylli me arra, nga meloditë që ndërroheshin mbi tastierë njëra pas tjetrës. Të gjitha këngët i kushtoheshin Kleas. Madje, kur vija re, se ndonjëra e kishte tërhequr të dilte në dritare, e zgjasja, apo e rifilloja pas disa të tjerave. Duke bërë që ajo të rishfaqej, me tërë kënaqësinë e shprehur prej buzëve të saj, për të shoqëruar lehtas melodinë. Pak nga pak, muzika, pylli dhe vetmia, na afruan në një dialog të heshtur, të fshehtë. Flisnin vetëm sytë tanë të lidhur te një fije dielli, ku shiheshim sy ndër sy. Dhe jonet e këngëve na lidhnin me fillin e tyre valëzues, të zgjatur nga njëra zemër te tjetra, për sa kohë, s’kishim arritur të shkëmbejmë asnjë fjalë. Po memecët, si dashuronin vallë?!… Sa të vështirë e paskëshin pasur, pa hapjen e gonxhes së fjalëve të tyre…